I'm still alive!

Lieve, en dan bedoel ik ook echt lieve, Nederland-gangers,

Hier lig ik dan, op mijn bedje in Chia in het pikke donker omdat de stroom al voor de 2^e keer deze week is uigevallen. Niks te beleven nu, dus tijd genoeg om jullie weer even op de hoogte te brengen van wat er de afgelopen weken allemaal heeft plaatsgevonden in mijn zuid-amerikaanse leventje.

Ik weet niet zo goed wat ik als laatste verteld heb maar ik ga maar verder met Villa de Leyva. Dit is een plaatsje waar we met de bus naartoe zijn gegaan. Opweg er naartoe stond het weer op ‘slecht' en vertelde Luisa dat het weer op de plaats van bestemming ongeveer hetzelfde zou zijn. Ik had er dus SUPER veel zin in! Met zijn 9en hadden we een huis weten bemachtigen net buiten Villa de Leyva wat bij aankomst echt gigantisch bleek te zijn, inclusief een gigantisch stuk grond, een grote entree-poort EN een bewaker (wat hier dan eigenlijk weer niet zo heel raar is. Elk blok in een woonwijk heeft hier zijn eigen hek en bewakers). Mijn eerste reactie was: 'woooow, PARTY-place!!'

And so we did...

's Avonds zouden we naar een warmwater bron gaan om er te zwemmen en biertjes te drinken. Anderson (leraar van de spaansschool hier) zei echter dat dat het geld niet waard was dus zijn we maar weer gaan paardrijden...in het donker. We zouden naar een plek rijden waar je een heeeeeel mooi uitzicht zou hebben. De gids is daarbij wel vergeten dat je in het donker uiteraard niks ziet, maar 'ja hoor meneer, we vonden het inderdaad ontzettend mooi.' 's Avonds met zijn alleen de helft van een 1.5 liter fles aquardiente gedronken onder het genot van wat spelletjes. Daarna nog wat gedanst op het enorme balkon, en vervolgens met Cheryl en Anderson in bed gekropen (nee..ik had een excuuus, we hadden slaapplaatsen te kort) om de dag erna lekker te blijven liggen tot iedereen al klaar was om de grotten in te gaan. Een paar uurtjes door de grotten gekropen (ook die zijn hier niet op lange mensen gemaakt), om er als ware knorretjes (lees: besmeurt met modder) weer uit te komen en ons tijdens het abseilen in een waterval weer schoon te spoelen. Die avond terug gegaan om na 5 uurtjes slaap weer naar het ziekenhuis in Tenjo te gaan. De grap was echter dat ik na een ontzettend vermoeiende week, zo'n weekend en die 5 uurtjes mijn aanwakkerende ziek-zijn zijn hoogtepunt wel had gehaald, en ik me dus maar een ochtendje rustig heb gehouden in mn bedje.

Die week weer de gebruikelijk stuff in het ziekenhuis, op de uni en op het schooltje. De donderdag heb ik nog wel op het schooltje voor het eerst mijn eigen les gegeven over gezonde voeding en gezond leven in het algemeen. Het was een les aan de hoogste groepen met ‘kinderen' tussen de 16 en 18 jaar. Ik gaf de les in het engels en vervolgens vertaalde en besprak mijn compañero (genoot..klasgenoot dus) het in het spaans. De kinderen staarden me aan alsof ik er ter plekke mijn benen in mijn nek legde terwijl ik panfluitende de macarena danste. En, voor degenen die deze omschrijving niet begrijpen, ze keken van 'woooow, ze praat engels..en ik kan het niet verstaan'. Nuttige les dus. Toch waren de kinderen heel blij met me. Na de les kwamen er verschillenden nog om advies vragen, vragen of we ook over andere onderwerpen les wilden geven. Ook de leraressen waren zeer geïnteresseerd. Er viel ook meerdere keren de opmerking 'ik wil wel gezond leven, maar ik weet niet hoe. Dus ik ben blij dat jullie het me kunnen leren'. Echt enorm aanmoedigend om op deze manier feedback te krijgen. Heel dankbaar. Ik stond dan ook de dinsdag erop te springen om weer naar de school te gaan. Die ochtend werd ik echter gebeld dat de lessen niet door gingen...De kinderen hadden vakantie. Dat betekende dat ik de donderdag erop ook een ochtend vrij had. Toen ben ik gaan kijken naar een nieuwe kamer in Bogota, bij een vrouw thuis. Dit wordt morgen mijn nieuwe kamer, lekker met zijn 2tjes, dichter bij al het leven dat zich in Bogota afspeelt. Want aangezien ik niet zo van plannen hou, is het nu fijn dat ik ook niet meer hoef te plannen wanneer ik terug naar huis ga na een bezigheid met mijn vriendjes en vriendinnetjes hier (omdat ik wel de laatste bus moet halen).

Ik heb nu even een weekend overgeslagen trouwens. Het weekend tussen die les en mijn week zonder lessen op het schooltje, afgelopen weekend. Ik heb dat weekend ook weinig meer gedaan dan slapen, veel slapen, en slapen. De vrijdag was ik zelfs nog vrij, dus heb ik meer kunnen slapen. 's Avonds wezen stappen, en geslapen. Zaterdag me niet aan de wereld getoond. Zondag op zoek gegaan naar een nieuwe broek aangezien ik vrijdag in de taxi naar de kroeg uit mijn broek was gescheurd (story of my life...). Gelukkig had ik een sjaal bij me die in de kroeg goed funtioneerde als ‘gelukkig, ik loop niet in mijn blote kont'-tool.

Nu even een stukje voor de vrouwen onder ons: Shoppen, broek kopen ...hell natuurlijk. De colombianen zijn namelijk (algemeen bekend) pequeñitos (kleintjes), en in de winkels is dus geen plaats voor lange-stelten-broeken. Ik was al ongeveer 10 keer op broekenjacht geweest, zonder resultaat. Nou ben ik in mijn hollandse leventje ook niet de beste shopper, en kom ik dan ook vaak genoeg zonder iets thuis, maar nu was het toch wel erg frustrerend. Mijn kleren hier zijn namelijk ontzettend toegetakeld omdat de mensen hier op de 1 of andere manier echt niet weten hoe ze moeten wassen: gekrompen broeken en verkleurde truien, verdwenen ondergoed (misschien toch maar mn oma-onderbroeken mee moeten nemen die nooit of te nimmer gestolen worden). Zelf wassen zou hier overkomen als een belediging voor de huisvrouw, dus draag ik mijn sokken ondertussen 3 dagen lang, is de geur van mijn shirts verre van dat van viooltjes, en zakken mijn broeken aan het eind van de week tot mijn kniëen omdat ze uitgedragen zijn.

Maar: Roger, I found a pants!

En wel in de Berschka, omdat de Zara niks fatsoenlijks had.
Nu, ondertussen 3 uur na ik ben begonnen dit verhaal te schrijven (heb mijn huisgenootje nog geholpen met haar engels, en het opeten van haar chocolaatjes en lollies), is het nog steeds donker hier in huis. Maar er is verbetering onderweg, er staat een man aan de electriciteitskabels en -palen te sleutelen. Ik heb ondertussen de hoop opgegeven dat ik nog wat voor mijn onderwijs kan voorbereiden zo zonder internet, dus sluit mijn laptopje af en kruip onder de wol.

Mis cariñosos, ik geniet er oprecht heel erg van om de berichtjes van jullie te lezen en vind het ook heel leuk om af en toe te horen hoe het jullie daar hoog op de aardbol vergaat. Hou me op de hoogte, en potverdikkie DD, waar blijven die foto's op de site? Ik denk vaak aan jullie allemaal, en mis jullie ook stiekem wel.

Allemaal een aai over de bol, voor sommigen een lik op de linker bil, voor anderen zal ik een fraetitia doen, en alle ouwe schoenen en kale zombies een knuffel.

Florecita (vrij vertaald: Floortje) a.k.a. Tulipana

Que paso en Colombia

Dinsdag 1 september

Hola muchachos!
Zo, uit pure `wat moet ik anders doen?´ schrijf ik hier, voor de 2e keer in 1 week een verhaal. Ik hou jullie wel bezig zo. Donderdag heb ik de reis naar Colombia gemaakt. Ik kwam hier op het vliegveld aan en heb toen een lange taxi rt gemaakt naar Chia. Chia is het dorp dat naast de hoofdstad van Colombia (Bogota) ligt. Het heeft ongeveer 200 000 inwoners en voor Nederlandse begrippen is het dus eerder een stad dan een dorp. Het wordt hier alleen een dorp genoemd omdat het in vergelijking met Bogota niks voorsteld. Deze stad bevat namelijk ongeveer 8 miljoen inwoners. Onderweg naar Chia heb ik met de taxi chauffeur een lang gesprek gehad over zijn geloof, de medische wereld en zijn depressie, allemaal in het spaans. Dat was toch een hele oefening.
Hij heeft me afgezet bij het huis waar ik sowieso de komende maand verblijf. Het is een ruim lux huis met in totaal 5 studentes (inclusief ikzelf en een andere Maastrichtse studente, Ida) en een huisvrouw (Dolly). De andere 3 meisjes zijn tussen de 17 en 19 jaar oud en enorm beschermd opgevoed. Hierdoor lijken ze meer op mijn moeder dan op medestudentes. Als we, Ida en ik, met het donker nog niet thuis zijn bellen ze waar we zijn en dat het toch echt wel gevaarlijk is zo laat op straat. Midden in de nacht kan ik me deze bezorgtheid voorstellen, maar omdat het hier al tussen 6 en 7 uur donker is, is er niks om je dan al zorgen om te maken.

Vrijdag ben ik op eigen gelegenheid naar de universiteit gegaan om daat Ida te meeten om vervolgens met een groep studenten van de spaansschool te gaan paardrijden. Ik was op tijd vertrokken maar kwam er al snel achter dat het terrein van de universiteit wel erg groot was. Na een wandeling van 45 minuten had ik Ida nog niet gevonden en ben ik maar ergens op een stoepje gaan zitten wachten in de hoop dat ze MIJ zou vinden. In eens kwam daar een meisje naar me toe rennen en vroeg of ik haar herkende. Het was een meisje dat ik op de Cotopaxi in Ecuador tegen was gekomen. Ze had een half uur later een examen maar heeft me in die tijd geholpen Ida te zoeken, en uiteindelijk te vinden.

Het paardrijden was dolletjes. De paarden zagen er alleen niet allemaal even gezond uit. Die van mij had er ook duidelijk meer moeite mee om de berg op te komen dan sommige andere. Dit kan natuurlijk ook door mijn ENORME gewicht komen ;) Halverwege de rit hadden we zicht op een groot meer die heel Bogota van water voorziet. Daar omgedraait en op de terugweg zelfs nog even in galop gegaan..holadieee! De volgende dag (uiteraard) enorme pijn in mn kont en blauwe plekken aan de binnenkanten van mn benen. Zaterdag zijn we 's avonds in de stad wat gaan drinken en vroeg weer terug gegaan om de laatste bus terug te halen. Uiteraard de laatste bus gemist waardoor we met een (dure) taxi terug moesten. Zondag vroeg op en in de auto van Florian (een duitser die hier spaanse lessen volgt) gestapt om ‘iets leuks' te gaan doen. Uiteindelijk zijn we gaan raften in Rio Negro. Super leuk alleen omdat we van tevoren niet wisten wat we gingen doen waren de kleren er niet op berekend, op een bikini na. Op de terugweg dus in bikini in de auto en 4 dagen later waren mn schoenen pas weer droog. Heel handig aangezien de volgende dag mijn eerste dag van co-schappen was en ik maar 1 paar ziekenhuis-waardige schoenen bij me heb. Gelukkig is Ida ook hollands groot, en voorzien van een goede collectie schoenen, dus dit probleem was al gauw opgelost. 's Avonds nog wat biertjes met gebak gehad in het dorp onder het genot van zingende dronkenlappen in combinatie met een straat bandje bestaande uit oude mannen.

Maandag dus de eerste dag van mijn co-schappen. Om 5 uur op, om vervolgens, na een bus en een kleine ochtend wandeling langs de snelweg met een omweg om 5 voor 7 op de plek van bestemming te komen (zelfs nog 5 minuten te vroeg!!). Die ochtend hadden we consulten bij dr. Garcia, wat een hele aardige, vrolijke man is die rustig tijdens het consult met zijn mobiel foto's gaat zitten maken van ons en de patiënten. Bellen is er ook geen probleem en ook de patiënten zelf nemen hun mobiel gewoon op tijdens het consult. Dat kan onder andere omdat ze hier ongeveer 2 keer zoveel tijd nemen voor 1 patiënt dan in Nederland. 's Middags hebben we ons rooster gekregen.

Op dit moment is het ondertussen dinsdag en zit ik te wachten op mijn afspraak. Ik moest om half 9 (lekker uitslapen dus) op het kantoor zijn van een man hier. Om 9 uur kwam de secretaresse van de beste man langs om te vertellen dat het nog 5 minuten langer ging duren. Nu is het ondertussen 10 uur en is de man wel gesignaleerd maar hij zegt me steeds: ik moet nog even weg, ik moet nog even naar de wc, ben jij al klaar?, nog even een koffie halen...DUURT LANG!

Zondag 6 september

Ik heb even een lijntje ertussen gezet want om half 11 is meneer toch op komen dagen en moesten we ‘snel' weg. Ik had dus geen tijd meer mijn verhaal af te maken. Er zitten dus 5.5 dagen tussen het stuk 2 regels hiervoor en nu. En er is veel gebeurt dus neem nog even de tijd om verder te lezen.

Om half 11 zijn we dus vertrokken naar Colegio Siglo XXI. Dit is een schooltje bij mij in de buurt wat gefinancierd wordt door giften van bedrijven. De kinderen die er op school zitten zijn tussen de 5 en 18 jaar oud en hebben geen geld om naar een andere school te gaan. Samen met 3 andere studenten van het 6^e jaar geneeskunde, doe ik er een project waarmee we proberen de kinderen te leren hoe ze gezond kunnen leven, waarom dat belangrijk is en ze bewust te maken van hun eigen leefstijl. Helemaal mijn ding natuurlijk, al die kleintjes.

's Middags hadden we les met 2^e jaars artsen-in-opleiding. Dit was op zich beter te volgen dan de vragen die de kinderen 's ochtends hadden. Vooral omdat het stof bevatte wat ik al ooit gehad heb en omdat de medische termen redelijk gelijk zijn als de termen in Nederland.

Woensdag weer een beetje van hetzelfde. Veel wachten, consulten met een minder leuke arts (niet te verstaan), 2 betweterige artsen in opleiding, een student en ik. Die dag ook lessen gehad. Donderdag weer naar het project waar ik, na eerst wat bewonderende blikken (woooow...zij is groot) door een jongetje omarmt werd (zie het voor je: 2 kleine armpjes om je benen terwijl je je door een menigte van 5 jarigen door probeert te wurmen). Vervolgens wilden alle kindjes me omarmen en hoefde ik geen plannen meer te maken om nog ergens heen te gaan. Na heel veel vragen heb ik ze toch maar verteld dat hun niveau van spaans me toch nog mn pet te boven ging (probeer dat zo maar eens in het spaans uit te leggen ;) ) en heb ik ze meegeholpen met een potje Uno (kaartspelletje). Aan het eind kreeg ik allemaal tekeningen mee naar huis met hartjes erop, en ja...ook van de jongetjes. Nu al womenisers.

Vrijdag alleen 's ochtends les waar ik wel blij mee was aangezien de hele week om 5 uur opstaan toch wel erg wennen is. 's Middags goed wezen shoppen aangezien onze wasvrouw niet echt kan wassen. Ik ben ondertussen al de helft van mn ondergoed en een shirtje kwijt, en in mijn nog redelijk nieuwe witte trui zitten nu een heleboel roze vlekken. Roze is natuurlijk wel hip maar helaas valt het te veel op dat het niet zo hoort. Gelukkig was het shoppen met resultaat. 's Avonds naar ‘Andrés con carne de res' geweest wat een restaurant is van een filmster hier. Hij is op een gegeven moment een verzameling begonnen met allemaal typisch colombiaanse spullen en heeft daar vervolgens een restaurant omheen gebouwd. Gevolg is dat je heel je maaltijd kan blijven rondkijken zonder verveeld te raken. Ook komen er steeds zigeuner achtige muzikanten langs. Even salsa gedanst daar en toen was het tijd om het licht uit te doen.

Zaterdag rustig aan gedaan. Naar de kapper geweest (een wonder dat de knaap, ze hadden er alleen mannelijke kappers, wist wat ik wilde) en nu ben ik de trotse eigenaar van een colombiaans kapsel. 's Avonds was het feest. Vrijdags was een leraar (Anderson) van de spaans school jarig geweest en dat werd zaterdag gevierd met een feest op een Chiva. Dit is een open feest bus met veel kleurtjes, die een tour maakt door de stad. Uiteindelijk stopte hij bij een chiva-bar en daar hebben we de rest van de avond salsa en reggeaton gedanst (DD, ik heb de skills van de les gebruikt ;) ). Er zijn verschillende mannen geweest die me even kwamen vertellen dat ze enorm verrast waren door mijn dansen aangezien europeanen in hun ogen standaard niet kunnen dansen, en ze niet wilden geloven dat een blonde vrouw colombiaanse dansskills kon hebben. Uiteindelijk heb een groot deel van de tijd gezeten om af te koelen. Als je hier danst, dans je namelijk als een paartje, en dan op salsa of reggeaton...wat best inspannend is. En dan ook nog eens 4 nummers achter elkaar, tot er weer een andere dansstijl komt. Dat is dus een goede workout. Logisch dus dat ik vanochtend ook echt 3 varkens op had gekunt. Vandaag een beetje rustig aan gedaan omdat ik niet veel geslapen heb (om 4 uur thuis, om 8 uur weer de verhalen van mn kamergenootje. De meid heeft namelijk de gewoonte om tegen me te gaan praten als ik me even omdraai, de deur open te laten staan als ze de kamer uit gaat, hard te praten (het huis is nogal gehorig) en vooral ook heel onduidelijk te praten. Aangezien ik 's ochtends sowieso niet echt van het praten ben is dit nogal vermoeiend.

Maar......alles bij elkaar is het hier dus wel nog steeds goed vertoeven. Dit verhaal is ook uiteraard meer een heel stuk langer geworden dan gehoopt maar ik had jullie dan ook al meer dan een week niet meer lastig gevallen ;)
Ik ga nu even wat verse ananas en papaya eten, even nog wat studeren en dan snel snel snel het bed weer in.

Chichos, het was me weer een groot genoegen. Hasta la pasta, en een dikke vette abrazo.

Floortje Kloortje (ook wel Jane)

Las playas y la jungla

Lieve Holland-gangers,

Het is weer een tijdje geleden dat ik jullie via deze site op de hoogste heb gebracht van mijn bezigheden. Ik had het zo druk met dingen mee maken dat het verhalen schrijven er even bij in is geschoten. Waar was ik...

De woensdag na de soep met hele poten hebben we 's middags weer salsa les gehad en donderdag zijn we nog wat gaan drinken met mijn leraar. Vrijdag na mijn les vertrokken we naar de kust. De reis was ronduit K*T! In Quito hadden we hulp gekregen met het plannen van de reis. Onderweg moesten we overstappen in Guayaquil (grootste stad van Ecuador waar weinig te belevenvalt) maar omdat onze bus 2 uur vertraging had (omdat we 3 keer politie controle hadden gehad..iedereen de bus uit..tas controle..etc.) kwamen we er om 0.35 uur aan. Om 0.30 uur was de laatste bus naar Montañita vertrokken, de volgende vertrok om 5 uur en we waren echt op. Een man vertelde ons dat het gevaarlijk was voor 2 meiden als wij (lees: westers uiterlijk, blauwe ogen) om daar te gaan wachten en dat ook de taxis om dat tijdstip niet meer te vertrouwen waren. Sja..wat doe je dan?

Hij heeft ons uiteindelijk een lift gegeven naar de plek waar we kaartjes voor de volgende bus konden kopen, en gaf ons zijn telefoon nummer voor als er nog wat was. Kaartjes konden we nog niet kopen, erg veilig voelde we ons daar ook niet en bellen kon niet meer (telefooncellen waren dicht). Bewakers gevraagd naar een plek om te slapen en toch maar in een taxi gestapt. Goede nacht gemaakt en de volgende dag de reis vervolgd naar de playas. Op naar de zon, dachten wij.

Daar aangekomen was moedertje natuur blijkbaar vergeten dat wij langs kwamen en stond het weer eerder op regenen dan op zon. De directeur van de school had voor ons een kamer gereserveerd in de spaanse school in Montañita. De kamer was gloednieuw en was de dag ervoor net af gemaakt. Hangmat uiteraard included. Jammer genoeg ook veel muscitos die mijn voetjes erg aangenaam vonden. Dag 5 waren er op mijn linker voet 47 bultjes te bekennen, tenen niet mee gerekend.

Montañita had veel weg van een soort Salao (tenminste...zoals ik Salao zie). Veel jonge mensen die er op zoek gaan naar een fling, en voor de rest veel feesten en van het strand genieten (veel surfers en veel vieze uitgelubberde honden). De cocktails zijn er fantastisch (vers, veel, goedkoop, zelfs de aardbeien worden er vers gestampt en improviseren kunnen ze er als de beste). De mannen zijn er op hol geslagen en we hebben er geen maaltijd gehad zonder dat er een man ongevraagd aan schoof. Bij aankomst in het hostel werden we met een enorm overdreven engels accent verwelkomt, en na 5 dagen hadden we er nog geen andere taal gehoord. Maandag naar Puerto Lopez gegaan in de hoop dat we die dag naar Isla de la Plata (de Galapagos eilanden voor de armen) konden. Uiteraard waren we hier te laat voor. Een dagje over het strand gelopen (opblaasvissen, sidderalen en veel krabbetjes gespot) en de volgende dag nog eens geprobeert. Deze keer was het wel raak. Walvissen gezien, 1 haai gespot (kwamen we ook pas een week later achter toen we eindelijk wisten wat de gids had gezegd), verder blue fooded boobies, vogels met rode opblaas kelen, en tijdens het duiken nemo achtige vissen en koraal gezien. Het duiken was nog een hele overwinning voor mij aangezien we in diep water van de boot af gingen en de bodem in de verste verte niet te spotten was. Daar krijg ik het toch even benauwd van. Maar nadat ik zo ongeveer op Jopje d'r rug wat naar het ondiepe was gezwommen (waar zij niet erg gecharmeerd van was), durfte ik het toch aan nog eens te kijken. HEEEL vet, en ik ben blij dat ik dat toch gedaan heb, tussen de sidderalen en haaien. De dag erna rustig aan gedaan en 's avonds de tocht terug naar Quito gemaakt. Na opnieuw een helse rit, om 5 uur 's nachts Junior (de huisman van het hostal in Quito) uit zn bed gebeld en gesmeekt om een bed. Enorm enthousiast dat we er weer waren, had hij snel een kamer voor ons gefixt (ik citeerd: 'hij heeft alleen helaas geen 2 persoonsbed. Heel erg sorry.' De beste man had nog niet door dat wij daar totaal geen probleem van maakten). Goed geslapen en de dag erna (20-08-2009) zouden we om 11 uur 's avonds opnieuw in een nachtbus stappen om richting de jungle te gaan. Toen we om 11 uur de bus in stapten zaten er al mensen op onze plek. Toen we hun vriendelijk meldden dat dat toch echt onze plaatsen waren, vroeg de man om onze ticket (die overigens door een vrouw van het reisbureau voor ons gekocht was). 'Fecha de saldia (vertrekdatum): 19-08-2009 '. HARTSTIKKE FIJN! Er was ook nog maar 1 plek vrij in de bus. Vliegtickets waren ook niet meer te boeken en dat betekende dus dat we een dag minder jungle zouden hebben. Gelukkig had Junior wederom snel een kamer voor ons geregeld. ‘Helaas' weer zonder 2-persoons bed.

Het reisbureau vroeg ons de dag erna om bij te betalen aangezien ze nu een nieuwe kano naar de lodge moesten bestellen. Toen we vroegen om dan toch maar even naar de baas te bellen, omdat hier dus niks van klopte (1 dag minder, en zelfs no bij betalen, terwijl het niet onze schuld was), hebben we met veel moeite toch ons geld voor een deel terug gekregen. Wel vreemd was dat ze ons de weken ervoor steeds zeiden dat we echt niet op zaterdag konden vertrekken, en dat dat nu wel in eens mogelijk was. Geluk bij een ongeluk: we hadden nu een groep van 4 personen om de jungle mee te verkennen, in plaats van de 12 als we een dag eerder waren vertrokken. Stukkie rustiger dus en dus ook meer kans om dieren te spotten.

De dag erna dus toch naar de jungle gegaan voor 4 dagen wat echt fantastisch was. Vanuit Lago Agrio (en stad met weer verdacht weinig verharde wegen en verdacht veel kuilen in de weg) moesten we een aantal uur met een busje naar de rivier. Vanuit daar was het nog 2 uur met een motorkano om de lodge te bereiken. De lodge was half in het water gebouwd en voor een jungle lodge vond ik het nog best luxe. Alweer heerlijke hangmatten, en eindelijk rust en frisse lucht. Ze doen in Ecuador namelijk niet aan milieuvriendelijk. Alle uitlaten zijn pikzwart, afval wordt van de berg gegooid en in de fik gestoken en vanuit de bus gewoon uit het raam gegooid. Qua geluid hoor je constant auto alarmen. Niet omdat er zoveel auto's gestolen worden maar omdat mensen het leuk vinden om met het alarm te spelen als ze in de auto zitten te wachten. Toeteren kunne ze er ook als de beste. De claxon wordt er gebruikt om aan te geven dat je er aan komt, of voor de taxis, dat de taxi leeg is (dan wordt er getoeterd naar iedere voetganger). Je kan wel begrijpen dat het dus een goede overgang was van de stad naar de jungle, waar je alleen af en toe wakker wordt van het gebrul van kikkers.

De lodge had verder warm water (al was daar weinig van de merken), geen licht (alleen kaarslicht), en er werden enorme maaltijden geserveerd. Inderdaad veel dieren gezien: luiaarden, miereneter, veel apen, veel vogels waaronder toekans en papegaaien, roze dolfijnen, anacondas (die 9 meter kunnen worden), boa's, veel muggen en kikkers, een electrische aal van 2 meter bij de lodge, kakkerlakken in mijn pyjama, vissen die 3 meter kunnen worden, pirañas gevist, kaymannen gehunt en...met al die beesten in ons geheugen, gezwommen bij zonsondergang. Ze hadden er zelfs een tarzan. Toch appart hoe snel het kan wennen met al die beesten om je heen. Ik had er echt geen problemen mee en ben alleen bang geweest toen ik weer in diep water moest springen. Ow ja, ook nog een dode tarantula gezien. Die leefden daar blijkbaar in het dak van het hostel. Alle foto's volgen nog uiteraard.

Dinsdag zat de jungle-trip er alweer op en zijn we weer terug gegaan naar Quito om er nog een dagje rust te hebben. Nu, donderdag 27 augustus, zit ik op het vliegveld te wachten op mijn vlucht richting Bogota in Colombia. Ik heb net afscheid genomen van Jopje wat toch niet heel leuk was. Wat wil je ook na 5 weken 24/7 op elkaars lip te hebben gezeten als een stelletje, inclusief het gekibbel wanneer de dag toch wel erg zwaar was.

Als ik nu terug kijk wat we in 5 weken hebben meegemaakt kan ik alleen maar zeggen: nog 11 weken te gaan. Het was echt enorm vet hier in Ecuador en het voelt een beetje raar om het land nu te verlaten zonder te weten of ik er ooit terug kom. Het zal ook wennen zijn om nu zonder Jopje verder te gaan maar uiteindelijk komt dat wel goed. Gister avond heb ik geregeld dat ik in Chia (plaatsje dichtbij Bogota waar het ziekenhuis en het de universiteit waar ik aan de slag moet zijn) een kamer heb voor een maand met een ander meisje op de kamer. Daarna kijk ik of ik een kamer in Bogota zelf kan regelen. Als ik dan een keer iets anders dan studeren wil, dan is dat makkelijker in Bogota zelf.

Morgen staat er ook al meteen weer een trip voor me op de planning. Ida, een ander meisje uit Maastricht die tegelijk met mij dezelfde co-schap gaat lopen, zou met wat mensen gaan paardrijden en naar een meer gaan. Dat klinkt heel erg als de Quilatoa loop die ik al met Jopje heb gedaan maar ik zeg: I wanna join. Maandag begint de studie weer.

Dat was weer zo'n beetje in vogelvlucht de reis tot nu toe. Ik hoor dat mijn vlucht nu wordt omgeroepen dus dat was het dan ook weer. Ik vind het echt heel leuk om alle reacties te lezen en te merken dat jullie me een beetje volgen hier.

Heel veel zuid-Amerikaanse groetjes en hopelijk hasta luego.

Evenaar, salsa, biertjes, brak, rotdag, Cotopaxi, meer biertjes en kippenpoten.

Beste lezertjes,

Het is weer een week vol bezigheden geweest. Zoals jullie al hebben kunnen zien, zijn Jopje en ik vroige week naar het midden van de wereld geweest (Mitad del mundo, door sommigen onder ons ook wel de evenaar genoemd). Dit was vorige week woensdag. Naast dat er een lijn loopt en een monument staat is daar niet veel te zien (toeristische winkeltjes met PSV shirts heb je er wel). Van tevoren hadden we ons laten vertellen dat je er proefjes kon doen zoals water door een putje laten stromen (het water draait op het noordelijk halfrond de ene kant op en op het zuidelijk halfrond de andere kant), en een ei op een spijker laten balanceren. Helaas konden we niet vinden waar je dit kon doen, en aangezien het redelijk fris was die dag en er verder niks te zien was zijn we al snel weer weg gegaan. (Voor de mister Hanky's onder ons: het schijnt dat de grote boodschap ook niet lekker wil blijven liggen om deze lijn ;) )

Donderdag zijn we voor het eerst gaan salsadansen. Dit was een beetje ongemakkelijk omdat we met zn 3en (met maria, andere studente) op een rijtje voor de spiegel moesten gaan staan en de pasjes sensueel na moesten doen. Ondertussen zaten achter ons een paar jongens te wachten die waren gevraagd om met ons te oefenen. Die zaten ondertussen opmerkingen te maken over ons tegen de lerares. Later tijdens het oefenen waren zij tegen elkaar aan het opscheppen met 'kijk wat de mijne kan', 'haha, dan heb je nog niet gezien wat de mijne kan!'. Het ene na het andere trucje werd uit de kast getrokken. Toen mijn danspartner toch iets te close werd (volgens mij zelfs voor zuid-amerikaanse begrippen) was de les gelukkig alweer voorbij. Daarna zijn we met onze leraren Santiago en Angel op een terras gaan zitten om vervolgens tot half 2 te gaan salsa dansen. Op de terugweg naar het hostel hebben we in overleg met de leraren besloten om de lessen een uur later te laten beginnen.

Vrijdag was een brak dag. Un dia negro de mi vida ;)

Voor zaterdag hadden we veel plannen, waar uiteindelijk niks van terecht is gekomen. Allereerst wilden we met el teleferico (kabelbaan) naar de top van een berg hier gaan. Vrijdag avond hadden we al besloten dat dit niet zo'n goed idee was aangezien het maandag een feestdag was in Quito (onafhankelijkheidsdag), en het weekend er voor de teleferico nemen was dan ook net zo'n goed idee als met pasen naar de Efteling gaan. Wijziging van het plan dus. 's Ochtends hebben we naar een winkel gezocht waar Jopje een nieuwe camera kon kopen. Deze was helaas gesloten omdat de president in die straat in een hotel was. We werden goed in de gaten gehouden (en nagefloten) door de politie (ja..er is hier blijkbaar niks op tegen als politie agenten onder werktijd vrouwen nafluiten). Toen besloten we naar een groot standbeeld te gaan die vanuit veel plaatsen in Quito te zien is (Maria in engel-vorm..heeft veel weg van het vrijheidsbeeld). Toen we, na heel de stad doorkruist te hebben, eindelijk in een taxi zaten, vertelde de chaffeur ons dat hij ons niet verder kon brengen omdat die dag de president dit standbeeld zou bezoeken (in verband met onafhankelijkheidsdag..ik zie nog een link met the statue of liberty). Vervolgens besloten we het op te geven en op een terrasje te gaan zitten. Uiteraard geen terras te bekennen. Toen maar op een trap gaan zitten met een flesje cola, alwaar we de eerste onaardige ecuadoriaan tegen kwamen (woedend kijkend naar onze slippers citeer ik 'no hay playas aqui, es un CIUDAD!´´, wat betekend ´er zijn hier geen stranden, dit is een STAD´). Toch wel erg blij met deze verheldering zijn we vertrokken om op zoek te gaan naar nachos. Uiteraard ook nergens te vinden. Na al deze treurnis zijn we maar snel ‘biertjes' gaan drinken ( uiteindelijk toch DE oplossing voor elk probleem ;) ). Daarna snel naar bed gegaan om alles te vergeten en om de volgende ochtens weer vroeg op te staan om de Cotopaxi (hoogste actieve vulkaan in Ecuador) te bezoeken. Uiteraard moesten we zondag weer om 7 uur aanwezig zijn, en alsof het nog niet genoeg was hebben we vrolijk de trent van de dag ervoor door gezet. We waren om half 7 aanwezig op de verzamelplek om daar vervolgens 30 MINUTEN (!!) te moeten wachten op ons ontbijt (voor Jopje 2 geroosterde boterhammen met jam en een koffie, voor mij 2 geroosterde boterhammen met gebakken ei en koffie). Toen we toch echt snel moesten vertrekken heb ik de koffie ( die ik nog niet gehad had) megenomen in de bus, die ik uiteraard bij de eerste bocht over mezelf heen gooide. GELUKKIG, is daarna niks meer mis gegaan. De vulkaan was fantastisch en erg hoog (hoogste punt waar wij zijn geweest was 5200 m hoog, erg moeilijk ademen). De klim omhoog was zwaar, omdat het stijl was en er op die hoogte weinig zuurstof is. We waren wel met een heel gezellige groep die dag. Na ons weer uit de spleten van de gletsjer uit gewurmd te hebben, zij n we als 2 ware Hollanders als een dolle naar beneden gefietst. Jeeeez, wat ging dat snel, en wat deed dat pijn aan je vingers omdat je constant de remmen in moest blijven houden. De hele toch was enorm indrukwekkend maar moeilijk te beschrijven. Hopelijk geven de foto's een kleine impressie.

Maandag weer les, en daarna gaan eten en biertjes gaan drinken met onze leraren (omdat er op deze dag verder niks te beleven was...onafhankelijkheidsdag). 5 flessen (per persoon) en 5 uur (per persoon) later zijn we toch maar naar huis gegaan, lange nacht gemaakt en vandaag lekker soep met hele kippenpoten erin gegeten (wie dat ooit bedacht heeft....brrr).

Dat is zo ongeveer weer the story of our lives voor deze week. Oogjes dicht en snaveltjes toe, later weer een nieuw avontuur.

Florrrr

Otavalo en Quilatoa

Beste Lezers,

Vandaag dan toch weer een nieuw verslag van de dingen die hier in het warme Ecuador gebeuren. Afgelopen week zijn we niet erg bussy geweest omdat Jopje steeds in strijd was met haar hoogteziekte. We hebben daarom ook niet veel geslapen omdat ze vooral 's avonds aan het spoken was. Aangezien we in een 2 persoons bed liggen heb ik me ook niet asociaal om kunnen draaien om door te slapen ;) De week heb ik dus vooral doorgebracht met spaanse lessen (van 9 tot 13 uur) en daarna een beetje boodschappen doen, tijdschriftjes lezen en mn snoepzak leeg vreten. Vrijdag voelde Jopje zich weer beter dus besloten we in het weekend wat te ondernemen. Vrijdag heb ik eerst nog met een andere leerling, 2 leraren en daar weer 2 vrienden van, in een barretje wat combo's bier zitten drinken (3 flessen van ongeveer 7/10 liter voor de prijs van 2 => ongeveer 2 euro).

Door de weeks staan we vroeg op (kwart voor 8) maar in het weekend nog vroeger. Zaterdag zijn we half 7 opgestaatn om de metro + bus naar Otavalo te pakken. Daar is namelijk een grote indianen markt waar je het best vroeg heen kan gaan. Ongeveer 3 uur later en 2,70 dollar armer kwamen we in Otavalo aan. Heel leuk om zoveel mensen in klederdracht bij elkaar te zien. De kleuren en geuren waren er hartstikke mooi. Helaas voelde Jopje ze alleen weer niet goed worden (Otavalo ligt hoger dan Quito) en zijn we 3 uur later, zonder veel te kopen, weer terug gegaan. 's Avonds zijn we gaan uit eten omdat veel mensen ons dat hadden aangeraden. Jopje durfte het nog niet aan om voor het vreemde Ecuadoriaanse eten te gaan, dus zijn we naar een chinees restaurant gegaan waarvan een stelletje uit het hostel had gezegt dat je er veel voor weinig kon eten. Omdat de menu kaart ons weinig zei hebben we gekozen voor het eerste (en achteraf duidelijk niet het beste) menu. Als voorafje kregen we een doorzichtige wittige, slijmerige soep met belletjes erop die meer weg had van een kommetje snot. Gelukkig was de smaak beter. Ik was heel blij dat Jopje zei dat er garnaaltjes in zatten (wat het duidelijk niet waren) omdat ik die gedachte vast houdend de kom toch leeg gekregen heb. Daarna kregen we een enorme bord rijst met kip en garnaaltjes die (op de enorme stukken vet) toch beter te eten was. Inderdaad veel voor het geld maar duidelijk niet voor herhaling vatbaar. Daarna besloten we nog een koffie te nemen op een terras. Na een capuchino die we die week in het centrum historico hadden gehad (zeer zout en zeer ranzig met kauwgom-achtige slagroom) gaf Jopje aan toch voor de Mojito te gaan. Heel leuk dat de (niet al te lelijke ;) ) ober later met 2 mojito's voor ieder aan kwam lopen! Weer een combo!! 2 voor de prijs van 1. Aangezien ze hier niet aan afgetapte hoeveelheden drank doen waren ze zeer sterk. Die nacht hebben we dus goed geslapen.

Helaas moesten we zondag alleen al om HALF 6 (!!) op. Die dag stond de Quilatoa loop op de planning. Dit is een reis over de bergen die uiteindelijk uitkomt bij een groot kratermeer (zie foto's) echt heel vet! Onderweg kwamen we langs allemaal indanen dorpen, kleine strohutjes waar de plaatstelijke bevolking met 1 gezin EN een cavia, in 1 ruimte woont, in the middle of nowhere, zonder gas, water, en electra, met buiten een enorm stuk land om gewassen op de verbouwen en hun koe en varken of hun lama's op los te laten. (helaas geen foto van). Het kratermeer was enorm. Met de voet naar beneden, op een ezel ophoog, en nu dan, uiteraard, spierpijn in kont en benen (wordt t lekker strak van ;) ). Jopje heeft een foto van mij op de donkey maar helaas heeft ze haar fototoestel daar laten liggen (que triste!).

Vandaag hebben we eindelijk weer ‘uit kunnen slapen' en zijn we weer fris en fruitig aan de spaanse lessen begonnen. Lekker in het spaans over Geert Wilders en huisdieren gepraat.

Es todo ahora (dat is alles nu).

Hasta la pasta en tot de volgende villa!
Floorke

We zijn er!

Hola amigos, amigas y familia!

We zijn er hoor. De vroege vlucht afgelopen vrijdag was geen lolletje. Ondzettend moe van de korte nacht stapte ik vrijdag ochtend rond 5 uur in de auto. Jopje had op het vliegveld nog wat problemen met haar vliegticket. Ze kreeg een fictieve ticket terug zodat we in Ecuador hopelijk niet tegengehouden zouden worden door de douane. Na wat vertragingen onderweg maar wel veel hulp (waardoor het toch voorspoedig verliep) kwamen we uiteindelijk rond 19 u plaatselijke tijd (2 uur nederland) inQuito aan. Eenmaal in het hostel bleken we een enorme kamer te hebben met haast een privebalkon, plaats voor 4 personen (maar voor ons alleen) met eigen badkamer! Op het eten na waar we zelf voor moeten zorgen lijkt het hier wel een hotel!

Oew. Ik ga nu al afkappen omdat de ik op de computer van de directeur van de school zit (de andere computers zijn ontzetten langzaam) en ik heb zo het idee dat hij heel graag op zijn computer wil ( en ik wil niet te moeilijk doen want hij heeft een enorme kater, net als alle leraren hier. Gister was de voetbal wedstrijd Real Madrid - Liga, die hier belangrijker is dan de nationale onafhankelijkheidsdag. Ze waren hier ook duidelijk not amused toen Jopje en ik hun melden dat 2 van de 4 tegen doelpunten gescoord waren door 2 voetballers uit Nederland)

Kort gezegd, Het is hier leuk, het is hier mooi, het is hier warm en het is hier goed. De stad is groot en het verkeer kan alleen omschreven worden als ´op hol geslagen´ maar we hebben al leren oversteken. Mijn spaanse leraar ( Santiago Jesus Potter con un bikini de mujeres) is een debiel met te veel fantasie en een voorliefde voor hobbits, orks en elfen. Ikben door hem omgedoopt tot Abuelita sexy monja Floor (oma sexy non Floor) en ben nu al getrouwd met Jose, de directeur

Volgende keer toch meer. Muchos besos!

Floortje

p.s. Jopje en ik hadden een wedstrijdje wie het eerst ziek zou zijn (van het eten of drinken ofzo) en vandaag heeft Jopje toch echt de overwinning behaald.

YES! In the pocket.

Schnudelpupchens,

Jullie zullen wel allemaal denken: die heeft vakantie dus is lekker met haar reisje bezig, maar niets is minder waar. Bijna 2 weken terug had ik 2 toetsen die ik allebei moest halen omdat mijn reisje anders nog eens niet door zou kunnen gaan. Vrij vervelend zo om dat zo op het laatste moment te horen te krijgen dus ben ik er vol voor gegaan om deze toetsen te halen (en natuurlijk omdat ik ze sowieso wilde halen natuurlijk). Voor 1 van de toetsen was dat mijn laatste kans, terwijl de toets van de dag ervoor eventueel nog 1,5 weken later herkanst kon worden. Ik ben dus vol gegaan voor de 2e toets en heb slechts een beetje geleerd voor mn andere toets. Resultaat: de 2e toets dik gehaald en de eerste toets (met 1 vraag verschil) niet gehaald. JEEEEEZ wat baalde ik. Dat werd dus herkansen. Ondertussen begonnen de dingen ook te dringen die ik nog voor colombia moest regelen. Vervolgens minder leuk nieuws van het thuisfront en het drama was helemaal compleet. Afgelopen weekend heb ik hard geprobeerd om nog wat te leren maar mn hoofd stond er duidelijk niet naar. De zenuwen waren duidelijk aanwezig: slecht slapen, niet kunnen eten...bah bah. Gister mn herkansing gehad, en ik durfte nog niet met overtuiging te zeggen dat ik hem gehaald had. De herkansing was duidelijk moeilijker dan de toets zelf!

Vanochtend was ik weer vroeg wakker. Was toch nog onrustig over de uitslag van de toets. Omdat het een toets met open vragen was kon de uitslag nog wel lang op zich laten wachten. Even mail gecheckt, en ja hoor: DE UITSLAG WAS BINNEN! Dat had ik niet verwacht, mn hart sloeg duidelijk een paar keer over en er werd me even bevestigd dat mijn adrenaline gewoon enorm goed werkt in mijn lichaam. Op die momenten wil internet altijd even niet zo heel goed meewerken dus het duurde allemaal wat lang.

En ja hoor: GEHAALD!! Jongens, jullie lezen hier het verhaal van een echte bachelor! Ik heb hem nu echt op zak. Over het feit dat je daar bij geneeskunde weinig mee kan denken we even niet na, maar ik heb hem wel! My god, wat ben ik hier blij mee. Voor 4 maanden heb ik nu even niks te maken met universiteit Maastricht en wat voelt dat goed. Ik ga me nu heel hard storten op alle dingen die nog geregeld moeten worden want over 9 dagen,19 uur, 59 minuten en 43, 42, 41, 40 ,39...seconden vertrekt mijn vliegtuig!

Zo tot zover dat verhaal. Dat is meteen de reden waarom mijn volgende verhaal even op zich heeft laten wachten. Jopje en ik hebben namelijk ons eerste reisavontuur meegemaakt en dat moet genoteerd worden. Maandag 6 juli hadden wij namelijk het geweldige en spontane idee om naar de decatlon in Kerkrade te gaan (voor de onwetenden onder ons: dat is een uitdoor sport megastore) om te kijken of ze daar nog handige dingen hadden voor onze reis. Hop de trein in, bus pakken en je bent er....zou je zeggen. 'Bij het Roda stadion moeten we er uit' 'Hier is een stadion.' 'Ja maar de tijd klopt niet. We wachten even want Fortuna speelt hier toch ook? Misschien is dit het Fortuna stadion' 'Ok' 'Waarom praat de buschauffeur eigenlijk duits? We zijn toch gewoon in Nederland.' 'Misschien omdat het een duitse bus is.' 'aah, daarom moesten we zelf stempelen' (natuurlijk hadden wij geen idee hoeveel we moesten stempelen en hadden we daarom maar 3 strippen gestempeld voor ons 2en wat duidelijk te weinig was voor de tocht die we maakten) 'Nog 3 minuten en we zijn er' 'ow, maar in die tijd zat ook de 11 minuten lopen van de bushalte naar de winkel' 'hmmmm, laten we uitstappen!'. Toen we uit de bus stapten werd al vrij snel duidelijk dat we in Duitsland zaten. Wat een grap. Haha...en dat moet samen naar Ecuador. Snel in een andere bus gestapt en ons goed vermaakt bij de decatlon, burger king en weer in de trein. Ach, zolang je geen haast hebt kan hier best om gelachen worden. 1 voordeel: in Ecuador zullen we waarschijnlijk veel beter merken wanneer we de grens over gaan omdat ze daar niet zo europees open zijn als hier.

Tot zover, het belooft veel goeds dus, nu ga ik weer snel een klein feestje vieren terwijl ik verder ga met regelen.

Hoi Hooooi!

Welkom welkom!

Dag lieve kijkbuis kinderen!

Welkom om mijn reislog! Omdat ik het sociaal haast verplicht ben, en het stiekem toch ook wel leuk vind voor mezelf, heb ik een echte reislog geopend om jullie op de hoogte te brengen van mijn avonturen, salsa moves, anaconda doodsangsten, spoedgevallen en surfboys met cocktails in cocosnoten. Voor diegenen die het nog niet wisten: IK GA NAAR ZUID-AMERIKA!!

Huh? Wat, hoe, waarom?
Ja, Zuid-Amerika. Eind mei kreeg ik te horen dat ik was ingeloot voor een co-schap in Bogota. Dit is de hoofdstad van Colombia. Van september tot begin november ga ik daar voor mijn studie geneeskunde de co-schap Community Medicine volgen. Dit is een soort van huisarts geneeskunde maar in dat land vallen er meer (spectaculairdere) dingen onder het werk voor de huisarts. Wat het precies inhoud zie ik dan pas.

Voor dit avontuur ga ik eerst in Ecuador genieten van mijn vakantie. Samen met Jopje (vriendin uit Maastricht) vlieg ik 24 juli met een 20 uur durende vlucht naar Quito de hoofdstad van Ecuador. Daar zullen we 3 weken lang onze idiomas de Espanol gaan proberen bij te spijkeren aangezien dat vrij belangrijk is als je je patienten enigzins wil kunnen verstaan, en we de tafarelen van 'No hablo espanol, pijn a la buikos?' willen vermijden. Vanuit de spaanse school waar we dn bivakkeren zullen we in de weekenden de omgeving gaan besnuffelen.

Na drie weken breken we echt los uit Quito en gaan we nog 2 weken de rest van Ecuador verkennen. Jungle, warmwaterbronnen, mountainbiken van de vulkaan, vamos a las playas, walvissen kijken. Het staat allemaal op onze things-to-do lijst.

Eind augustus vertrek ik in mijn eentje naar Bogota en laat Jopje achter voor haar co-schap in Quito.

Tot zover de plannen tot nu toe. Ik heb er HEEEL veel zin in en het is vooral nog spannend nu. Ik zal jullie de komende maanden zo veel mogelijk op de hoogte proberen te houden via deze weblog but don't shoot me als het je iets te lang duurt. Ik zie jullie graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Een flinke aai over de bol y hasta pronto,

Floor

p.s. Hier zul je denieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.