Lieve, en dan bedoel ik ook echt lieve, Nederland-gangers,

Hier lig ik dan, op mijn bedje in Chia in het pikke donker omdat de stroom al voor de 2^e keer deze week is uigevallen. Niks te beleven nu, dus tijd genoeg om jullie weer even op de hoogte te brengen van wat er de afgelopen weken allemaal heeft plaatsgevonden in mijn zuid-amerikaanse leventje.

Ik weet niet zo goed wat ik als laatste verteld heb maar ik ga maar verder met Villa de Leyva. Dit is een plaatsje waar we met de bus naartoe zijn gegaan. Opweg er naartoe stond het weer op ‘slecht' en vertelde Luisa dat het weer op de plaats van bestemming ongeveer hetzelfde zou zijn. Ik had er dus SUPER veel zin in! Met zijn 9en hadden we een huis weten bemachtigen net buiten Villa de Leyva wat bij aankomst echt gigantisch bleek te zijn, inclusief een gigantisch stuk grond, een grote entree-poort EN een bewaker (wat hier dan eigenlijk weer niet zo heel raar is. Elk blok in een woonwijk heeft hier zijn eigen hek en bewakers). Mijn eerste reactie was: 'woooow, PARTY-place!!'

And so we did...

's Avonds zouden we naar een warmwater bron gaan om er te zwemmen en biertjes te drinken. Anderson (leraar van de spaansschool hier) zei echter dat dat het geld niet waard was dus zijn we maar weer gaan paardrijden...in het donker. We zouden naar een plek rijden waar je een heeeeeel mooi uitzicht zou hebben. De gids is daarbij wel vergeten dat je in het donker uiteraard niks ziet, maar 'ja hoor meneer, we vonden het inderdaad ontzettend mooi.' 's Avonds met zijn alleen de helft van een 1.5 liter fles aquardiente gedronken onder het genot van wat spelletjes. Daarna nog wat gedanst op het enorme balkon, en vervolgens met Cheryl en Anderson in bed gekropen (nee..ik had een excuuus, we hadden slaapplaatsen te kort) om de dag erna lekker te blijven liggen tot iedereen al klaar was om de grotten in te gaan. Een paar uurtjes door de grotten gekropen (ook die zijn hier niet op lange mensen gemaakt), om er als ware knorretjes (lees: besmeurt met modder) weer uit te komen en ons tijdens het abseilen in een waterval weer schoon te spoelen. Die avond terug gegaan om na 5 uurtjes slaap weer naar het ziekenhuis in Tenjo te gaan. De grap was echter dat ik na een ontzettend vermoeiende week, zo'n weekend en die 5 uurtjes mijn aanwakkerende ziek-zijn zijn hoogtepunt wel had gehaald, en ik me dus maar een ochtendje rustig heb gehouden in mn bedje.

Die week weer de gebruikelijk stuff in het ziekenhuis, op de uni en op het schooltje. De donderdag heb ik nog wel op het schooltje voor het eerst mijn eigen les gegeven over gezonde voeding en gezond leven in het algemeen. Het was een les aan de hoogste groepen met ‘kinderen' tussen de 16 en 18 jaar. Ik gaf de les in het engels en vervolgens vertaalde en besprak mijn compañero (genoot..klasgenoot dus) het in het spaans. De kinderen staarden me aan alsof ik er ter plekke mijn benen in mijn nek legde terwijl ik panfluitende de macarena danste. En, voor degenen die deze omschrijving niet begrijpen, ze keken van 'woooow, ze praat engels..en ik kan het niet verstaan'. Nuttige les dus. Toch waren de kinderen heel blij met me. Na de les kwamen er verschillenden nog om advies vragen, vragen of we ook over andere onderwerpen les wilden geven. Ook de leraressen waren zeer geïnteresseerd. Er viel ook meerdere keren de opmerking 'ik wil wel gezond leven, maar ik weet niet hoe. Dus ik ben blij dat jullie het me kunnen leren'. Echt enorm aanmoedigend om op deze manier feedback te krijgen. Heel dankbaar. Ik stond dan ook de dinsdag erop te springen om weer naar de school te gaan. Die ochtend werd ik echter gebeld dat de lessen niet door gingen...De kinderen hadden vakantie. Dat betekende dat ik de donderdag erop ook een ochtend vrij had. Toen ben ik gaan kijken naar een nieuwe kamer in Bogota, bij een vrouw thuis. Dit wordt morgen mijn nieuwe kamer, lekker met zijn 2tjes, dichter bij al het leven dat zich in Bogota afspeelt. Want aangezien ik niet zo van plannen hou, is het nu fijn dat ik ook niet meer hoef te plannen wanneer ik terug naar huis ga na een bezigheid met mijn vriendjes en vriendinnetjes hier (omdat ik wel de laatste bus moet halen).

Ik heb nu even een weekend overgeslagen trouwens. Het weekend tussen die les en mijn week zonder lessen op het schooltje, afgelopen weekend. Ik heb dat weekend ook weinig meer gedaan dan slapen, veel slapen, en slapen. De vrijdag was ik zelfs nog vrij, dus heb ik meer kunnen slapen. 's Avonds wezen stappen, en geslapen. Zaterdag me niet aan de wereld getoond. Zondag op zoek gegaan naar een nieuwe broek aangezien ik vrijdag in de taxi naar de kroeg uit mijn broek was gescheurd (story of my life...). Gelukkig had ik een sjaal bij me die in de kroeg goed funtioneerde als ‘gelukkig, ik loop niet in mijn blote kont'-tool.

Nu even een stukje voor de vrouwen onder ons: Shoppen, broek kopen ...hell natuurlijk. De colombianen zijn namelijk (algemeen bekend) pequeñitos (kleintjes), en in de winkels is dus geen plaats voor lange-stelten-broeken. Ik was al ongeveer 10 keer op broekenjacht geweest, zonder resultaat. Nou ben ik in mijn hollandse leventje ook niet de beste shopper, en kom ik dan ook vaak genoeg zonder iets thuis, maar nu was het toch wel erg frustrerend. Mijn kleren hier zijn namelijk ontzettend toegetakeld omdat de mensen hier op de 1 of andere manier echt niet weten hoe ze moeten wassen: gekrompen broeken en verkleurde truien, verdwenen ondergoed (misschien toch maar mn oma-onderbroeken mee moeten nemen die nooit of te nimmer gestolen worden). Zelf wassen zou hier overkomen als een belediging voor de huisvrouw, dus draag ik mijn sokken ondertussen 3 dagen lang, is de geur van mijn shirts verre van dat van viooltjes, en zakken mijn broeken aan het eind van de week tot mijn kniëen omdat ze uitgedragen zijn.

Maar: Roger, I found a pants!

En wel in de Berschka, omdat de Zara niks fatsoenlijks had.
Nu, ondertussen 3 uur na ik ben begonnen dit verhaal te schrijven (heb mijn huisgenootje nog geholpen met haar engels, en het opeten van haar chocolaatjes en lollies), is het nog steeds donker hier in huis. Maar er is verbetering onderweg, er staat een man aan de electriciteitskabels en -palen te sleutelen. Ik heb ondertussen de hoop opgegeven dat ik nog wat voor mijn onderwijs kan voorbereiden zo zonder internet, dus sluit mijn laptopje af en kruip onder de wol.

Mis cariñosos, ik geniet er oprecht heel erg van om de berichtjes van jullie te lezen en vind het ook heel leuk om af en toe te horen hoe het jullie daar hoog op de aardbol vergaat. Hou me op de hoogte, en potverdikkie DD, waar blijven die foto's op de site? Ik denk vaak aan jullie allemaal, en mis jullie ook stiekem wel.

Allemaal een aai over de bol, voor sommigen een lik op de linker bil, voor anderen zal ik een fraetitia doen, en alle ouwe schoenen en kale zombies een knuffel.

Florecita (vrij vertaald: Floortje) a.k.a. Tulipana