Dinsdag 1 september

Hola muchachos!
Zo, uit pure `wat moet ik anders doen?´ schrijf ik hier, voor de 2e keer in 1 week een verhaal. Ik hou jullie wel bezig zo. Donderdag heb ik de reis naar Colombia gemaakt. Ik kwam hier op het vliegveld aan en heb toen een lange taxi rt gemaakt naar Chia. Chia is het dorp dat naast de hoofdstad van Colombia (Bogota) ligt. Het heeft ongeveer 200 000 inwoners en voor Nederlandse begrippen is het dus eerder een stad dan een dorp. Het wordt hier alleen een dorp genoemd omdat het in vergelijking met Bogota niks voorsteld. Deze stad bevat namelijk ongeveer 8 miljoen inwoners. Onderweg naar Chia heb ik met de taxi chauffeur een lang gesprek gehad over zijn geloof, de medische wereld en zijn depressie, allemaal in het spaans. Dat was toch een hele oefening.
Hij heeft me afgezet bij het huis waar ik sowieso de komende maand verblijf. Het is een ruim lux huis met in totaal 5 studentes (inclusief ikzelf en een andere Maastrichtse studente, Ida) en een huisvrouw (Dolly). De andere 3 meisjes zijn tussen de 17 en 19 jaar oud en enorm beschermd opgevoed. Hierdoor lijken ze meer op mijn moeder dan op medestudentes. Als we, Ida en ik, met het donker nog niet thuis zijn bellen ze waar we zijn en dat het toch echt wel gevaarlijk is zo laat op straat. Midden in de nacht kan ik me deze bezorgtheid voorstellen, maar omdat het hier al tussen 6 en 7 uur donker is, is er niks om je dan al zorgen om te maken.

Vrijdag ben ik op eigen gelegenheid naar de universiteit gegaan om daat Ida te meeten om vervolgens met een groep studenten van de spaansschool te gaan paardrijden. Ik was op tijd vertrokken maar kwam er al snel achter dat het terrein van de universiteit wel erg groot was. Na een wandeling van 45 minuten had ik Ida nog niet gevonden en ben ik maar ergens op een stoepje gaan zitten wachten in de hoop dat ze MIJ zou vinden. In eens kwam daar een meisje naar me toe rennen en vroeg of ik haar herkende. Het was een meisje dat ik op de Cotopaxi in Ecuador tegen was gekomen. Ze had een half uur later een examen maar heeft me in die tijd geholpen Ida te zoeken, en uiteindelijk te vinden.

Het paardrijden was dolletjes. De paarden zagen er alleen niet allemaal even gezond uit. Die van mij had er ook duidelijk meer moeite mee om de berg op te komen dan sommige andere. Dit kan natuurlijk ook door mijn ENORME gewicht komen ;) Halverwege de rit hadden we zicht op een groot meer die heel Bogota van water voorziet. Daar omgedraait en op de terugweg zelfs nog even in galop gegaan..holadieee! De volgende dag (uiteraard) enorme pijn in mn kont en blauwe plekken aan de binnenkanten van mn benen. Zaterdag zijn we 's avonds in de stad wat gaan drinken en vroeg weer terug gegaan om de laatste bus terug te halen. Uiteraard de laatste bus gemist waardoor we met een (dure) taxi terug moesten. Zondag vroeg op en in de auto van Florian (een duitser die hier spaanse lessen volgt) gestapt om ‘iets leuks' te gaan doen. Uiteindelijk zijn we gaan raften in Rio Negro. Super leuk alleen omdat we van tevoren niet wisten wat we gingen doen waren de kleren er niet op berekend, op een bikini na. Op de terugweg dus in bikini in de auto en 4 dagen later waren mn schoenen pas weer droog. Heel handig aangezien de volgende dag mijn eerste dag van co-schappen was en ik maar 1 paar ziekenhuis-waardige schoenen bij me heb. Gelukkig is Ida ook hollands groot, en voorzien van een goede collectie schoenen, dus dit probleem was al gauw opgelost. 's Avonds nog wat biertjes met gebak gehad in het dorp onder het genot van zingende dronkenlappen in combinatie met een straat bandje bestaande uit oude mannen.

Maandag dus de eerste dag van mijn co-schappen. Om 5 uur op, om vervolgens, na een bus en een kleine ochtend wandeling langs de snelweg met een omweg om 5 voor 7 op de plek van bestemming te komen (zelfs nog 5 minuten te vroeg!!). Die ochtend hadden we consulten bij dr. Garcia, wat een hele aardige, vrolijke man is die rustig tijdens het consult met zijn mobiel foto's gaat zitten maken van ons en de patiënten. Bellen is er ook geen probleem en ook de patiënten zelf nemen hun mobiel gewoon op tijdens het consult. Dat kan onder andere omdat ze hier ongeveer 2 keer zoveel tijd nemen voor 1 patiënt dan in Nederland. 's Middags hebben we ons rooster gekregen.

Op dit moment is het ondertussen dinsdag en zit ik te wachten op mijn afspraak. Ik moest om half 9 (lekker uitslapen dus) op het kantoor zijn van een man hier. Om 9 uur kwam de secretaresse van de beste man langs om te vertellen dat het nog 5 minuten langer ging duren. Nu is het ondertussen 10 uur en is de man wel gesignaleerd maar hij zegt me steeds: ik moet nog even weg, ik moet nog even naar de wc, ben jij al klaar?, nog even een koffie halen...DUURT LANG!

Zondag 6 september

Ik heb even een lijntje ertussen gezet want om half 11 is meneer toch op komen dagen en moesten we ‘snel' weg. Ik had dus geen tijd meer mijn verhaal af te maken. Er zitten dus 5.5 dagen tussen het stuk 2 regels hiervoor en nu. En er is veel gebeurt dus neem nog even de tijd om verder te lezen.

Om half 11 zijn we dus vertrokken naar Colegio Siglo XXI. Dit is een schooltje bij mij in de buurt wat gefinancierd wordt door giften van bedrijven. De kinderen die er op school zitten zijn tussen de 5 en 18 jaar oud en hebben geen geld om naar een andere school te gaan. Samen met 3 andere studenten van het 6^e jaar geneeskunde, doe ik er een project waarmee we proberen de kinderen te leren hoe ze gezond kunnen leven, waarom dat belangrijk is en ze bewust te maken van hun eigen leefstijl. Helemaal mijn ding natuurlijk, al die kleintjes.

's Middags hadden we les met 2^e jaars artsen-in-opleiding. Dit was op zich beter te volgen dan de vragen die de kinderen 's ochtends hadden. Vooral omdat het stof bevatte wat ik al ooit gehad heb en omdat de medische termen redelijk gelijk zijn als de termen in Nederland.

Woensdag weer een beetje van hetzelfde. Veel wachten, consulten met een minder leuke arts (niet te verstaan), 2 betweterige artsen in opleiding, een student en ik. Die dag ook lessen gehad. Donderdag weer naar het project waar ik, na eerst wat bewonderende blikken (woooow...zij is groot) door een jongetje omarmt werd (zie het voor je: 2 kleine armpjes om je benen terwijl je je door een menigte van 5 jarigen door probeert te wurmen). Vervolgens wilden alle kindjes me omarmen en hoefde ik geen plannen meer te maken om nog ergens heen te gaan. Na heel veel vragen heb ik ze toch maar verteld dat hun niveau van spaans me toch nog mn pet te boven ging (probeer dat zo maar eens in het spaans uit te leggen ;) ) en heb ik ze meegeholpen met een potje Uno (kaartspelletje). Aan het eind kreeg ik allemaal tekeningen mee naar huis met hartjes erop, en ja...ook van de jongetjes. Nu al womenisers.

Vrijdag alleen 's ochtends les waar ik wel blij mee was aangezien de hele week om 5 uur opstaan toch wel erg wennen is. 's Middags goed wezen shoppen aangezien onze wasvrouw niet echt kan wassen. Ik ben ondertussen al de helft van mn ondergoed en een shirtje kwijt, en in mijn nog redelijk nieuwe witte trui zitten nu een heleboel roze vlekken. Roze is natuurlijk wel hip maar helaas valt het te veel op dat het niet zo hoort. Gelukkig was het shoppen met resultaat. 's Avonds naar ‘Andrés con carne de res' geweest wat een restaurant is van een filmster hier. Hij is op een gegeven moment een verzameling begonnen met allemaal typisch colombiaanse spullen en heeft daar vervolgens een restaurant omheen gebouwd. Gevolg is dat je heel je maaltijd kan blijven rondkijken zonder verveeld te raken. Ook komen er steeds zigeuner achtige muzikanten langs. Even salsa gedanst daar en toen was het tijd om het licht uit te doen.

Zaterdag rustig aan gedaan. Naar de kapper geweest (een wonder dat de knaap, ze hadden er alleen mannelijke kappers, wist wat ik wilde) en nu ben ik de trotse eigenaar van een colombiaans kapsel. 's Avonds was het feest. Vrijdags was een leraar (Anderson) van de spaans school jarig geweest en dat werd zaterdag gevierd met een feest op een Chiva. Dit is een open feest bus met veel kleurtjes, die een tour maakt door de stad. Uiteindelijk stopte hij bij een chiva-bar en daar hebben we de rest van de avond salsa en reggeaton gedanst (DD, ik heb de skills van de les gebruikt ;) ). Er zijn verschillende mannen geweest die me even kwamen vertellen dat ze enorm verrast waren door mijn dansen aangezien europeanen in hun ogen standaard niet kunnen dansen, en ze niet wilden geloven dat een blonde vrouw colombiaanse dansskills kon hebben. Uiteindelijk heb een groot deel van de tijd gezeten om af te koelen. Als je hier danst, dans je namelijk als een paartje, en dan op salsa of reggeaton...wat best inspannend is. En dan ook nog eens 4 nummers achter elkaar, tot er weer een andere dansstijl komt. Dat is dus een goede workout. Logisch dus dat ik vanochtend ook echt 3 varkens op had gekunt. Vandaag een beetje rustig aan gedaan omdat ik niet veel geslapen heb (om 4 uur thuis, om 8 uur weer de verhalen van mn kamergenootje. De meid heeft namelijk de gewoonte om tegen me te gaan praten als ik me even omdraai, de deur open te laten staan als ze de kamer uit gaat, hard te praten (het huis is nogal gehorig) en vooral ook heel onduidelijk te praten. Aangezien ik 's ochtends sowieso niet echt van het praten ben is dit nogal vermoeiend.

Maar......alles bij elkaar is het hier dus wel nog steeds goed vertoeven. Dit verhaal is ook uiteraard meer een heel stuk langer geworden dan gehoopt maar ik had jullie dan ook al meer dan een week niet meer lastig gevallen ;)
Ik ga nu even wat verse ananas en papaya eten, even nog wat studeren en dan snel snel snel het bed weer in.

Chichos, het was me weer een groot genoegen. Hasta la pasta, en een dikke vette abrazo.

Floortje Kloortje (ook wel Jane)