Lieve Holland-gangers,

Het is weer een tijdje geleden dat ik jullie via deze site op de hoogste heb gebracht van mijn bezigheden. Ik had het zo druk met dingen mee maken dat het verhalen schrijven er even bij in is geschoten. Waar was ik...

De woensdag na de soep met hele poten hebben we 's middags weer salsa les gehad en donderdag zijn we nog wat gaan drinken met mijn leraar. Vrijdag na mijn les vertrokken we naar de kust. De reis was ronduit K*T! In Quito hadden we hulp gekregen met het plannen van de reis. Onderweg moesten we overstappen in Guayaquil (grootste stad van Ecuador waar weinig te belevenvalt) maar omdat onze bus 2 uur vertraging had (omdat we 3 keer politie controle hadden gehad..iedereen de bus uit..tas controle..etc.) kwamen we er om 0.35 uur aan. Om 0.30 uur was de laatste bus naar Montañita vertrokken, de volgende vertrok om 5 uur en we waren echt op. Een man vertelde ons dat het gevaarlijk was voor 2 meiden als wij (lees: westers uiterlijk, blauwe ogen) om daar te gaan wachten en dat ook de taxis om dat tijdstip niet meer te vertrouwen waren. Sja..wat doe je dan?

Hij heeft ons uiteindelijk een lift gegeven naar de plek waar we kaartjes voor de volgende bus konden kopen, en gaf ons zijn telefoon nummer voor als er nog wat was. Kaartjes konden we nog niet kopen, erg veilig voelde we ons daar ook niet en bellen kon niet meer (telefooncellen waren dicht). Bewakers gevraagd naar een plek om te slapen en toch maar in een taxi gestapt. Goede nacht gemaakt en de volgende dag de reis vervolgd naar de playas. Op naar de zon, dachten wij.

Daar aangekomen was moedertje natuur blijkbaar vergeten dat wij langs kwamen en stond het weer eerder op regenen dan op zon. De directeur van de school had voor ons een kamer gereserveerd in de spaanse school in Montañita. De kamer was gloednieuw en was de dag ervoor net af gemaakt. Hangmat uiteraard included. Jammer genoeg ook veel muscitos die mijn voetjes erg aangenaam vonden. Dag 5 waren er op mijn linker voet 47 bultjes te bekennen, tenen niet mee gerekend.

Montañita had veel weg van een soort Salao (tenminste...zoals ik Salao zie). Veel jonge mensen die er op zoek gaan naar een fling, en voor de rest veel feesten en van het strand genieten (veel surfers en veel vieze uitgelubberde honden). De cocktails zijn er fantastisch (vers, veel, goedkoop, zelfs de aardbeien worden er vers gestampt en improviseren kunnen ze er als de beste). De mannen zijn er op hol geslagen en we hebben er geen maaltijd gehad zonder dat er een man ongevraagd aan schoof. Bij aankomst in het hostel werden we met een enorm overdreven engels accent verwelkomt, en na 5 dagen hadden we er nog geen andere taal gehoord. Maandag naar Puerto Lopez gegaan in de hoop dat we die dag naar Isla de la Plata (de Galapagos eilanden voor de armen) konden. Uiteraard waren we hier te laat voor. Een dagje over het strand gelopen (opblaasvissen, sidderalen en veel krabbetjes gespot) en de volgende dag nog eens geprobeert. Deze keer was het wel raak. Walvissen gezien, 1 haai gespot (kwamen we ook pas een week later achter toen we eindelijk wisten wat de gids had gezegd), verder blue fooded boobies, vogels met rode opblaas kelen, en tijdens het duiken nemo achtige vissen en koraal gezien. Het duiken was nog een hele overwinning voor mij aangezien we in diep water van de boot af gingen en de bodem in de verste verte niet te spotten was. Daar krijg ik het toch even benauwd van. Maar nadat ik zo ongeveer op Jopje d'r rug wat naar het ondiepe was gezwommen (waar zij niet erg gecharmeerd van was), durfte ik het toch aan nog eens te kijken. HEEEL vet, en ik ben blij dat ik dat toch gedaan heb, tussen de sidderalen en haaien. De dag erna rustig aan gedaan en 's avonds de tocht terug naar Quito gemaakt. Na opnieuw een helse rit, om 5 uur 's nachts Junior (de huisman van het hostal in Quito) uit zn bed gebeld en gesmeekt om een bed. Enorm enthousiast dat we er weer waren, had hij snel een kamer voor ons gefixt (ik citeerd: 'hij heeft alleen helaas geen 2 persoonsbed. Heel erg sorry.' De beste man had nog niet door dat wij daar totaal geen probleem van maakten). Goed geslapen en de dag erna (20-08-2009) zouden we om 11 uur 's avonds opnieuw in een nachtbus stappen om richting de jungle te gaan. Toen we om 11 uur de bus in stapten zaten er al mensen op onze plek. Toen we hun vriendelijk meldden dat dat toch echt onze plaatsen waren, vroeg de man om onze ticket (die overigens door een vrouw van het reisbureau voor ons gekocht was). 'Fecha de saldia (vertrekdatum): 19-08-2009 '. HARTSTIKKE FIJN! Er was ook nog maar 1 plek vrij in de bus. Vliegtickets waren ook niet meer te boeken en dat betekende dus dat we een dag minder jungle zouden hebben. Gelukkig had Junior wederom snel een kamer voor ons geregeld. ‘Helaas' weer zonder 2-persoons bed.

Het reisbureau vroeg ons de dag erna om bij te betalen aangezien ze nu een nieuwe kano naar de lodge moesten bestellen. Toen we vroegen om dan toch maar even naar de baas te bellen, omdat hier dus niks van klopte (1 dag minder, en zelfs no bij betalen, terwijl het niet onze schuld was), hebben we met veel moeite toch ons geld voor een deel terug gekregen. Wel vreemd was dat ze ons de weken ervoor steeds zeiden dat we echt niet op zaterdag konden vertrekken, en dat dat nu wel in eens mogelijk was. Geluk bij een ongeluk: we hadden nu een groep van 4 personen om de jungle mee te verkennen, in plaats van de 12 als we een dag eerder waren vertrokken. Stukkie rustiger dus en dus ook meer kans om dieren te spotten.

De dag erna dus toch naar de jungle gegaan voor 4 dagen wat echt fantastisch was. Vanuit Lago Agrio (en stad met weer verdacht weinig verharde wegen en verdacht veel kuilen in de weg) moesten we een aantal uur met een busje naar de rivier. Vanuit daar was het nog 2 uur met een motorkano om de lodge te bereiken. De lodge was half in het water gebouwd en voor een jungle lodge vond ik het nog best luxe. Alweer heerlijke hangmatten, en eindelijk rust en frisse lucht. Ze doen in Ecuador namelijk niet aan milieuvriendelijk. Alle uitlaten zijn pikzwart, afval wordt van de berg gegooid en in de fik gestoken en vanuit de bus gewoon uit het raam gegooid. Qua geluid hoor je constant auto alarmen. Niet omdat er zoveel auto's gestolen worden maar omdat mensen het leuk vinden om met het alarm te spelen als ze in de auto zitten te wachten. Toeteren kunne ze er ook als de beste. De claxon wordt er gebruikt om aan te geven dat je er aan komt, of voor de taxis, dat de taxi leeg is (dan wordt er getoeterd naar iedere voetganger). Je kan wel begrijpen dat het dus een goede overgang was van de stad naar de jungle, waar je alleen af en toe wakker wordt van het gebrul van kikkers.

De lodge had verder warm water (al was daar weinig van de merken), geen licht (alleen kaarslicht), en er werden enorme maaltijden geserveerd. Inderdaad veel dieren gezien: luiaarden, miereneter, veel apen, veel vogels waaronder toekans en papegaaien, roze dolfijnen, anacondas (die 9 meter kunnen worden), boa's, veel muggen en kikkers, een electrische aal van 2 meter bij de lodge, kakkerlakken in mijn pyjama, vissen die 3 meter kunnen worden, pirañas gevist, kaymannen gehunt en...met al die beesten in ons geheugen, gezwommen bij zonsondergang. Ze hadden er zelfs een tarzan. Toch appart hoe snel het kan wennen met al die beesten om je heen. Ik had er echt geen problemen mee en ben alleen bang geweest toen ik weer in diep water moest springen. Ow ja, ook nog een dode tarantula gezien. Die leefden daar blijkbaar in het dak van het hostel. Alle foto's volgen nog uiteraard.

Dinsdag zat de jungle-trip er alweer op en zijn we weer terug gegaan naar Quito om er nog een dagje rust te hebben. Nu, donderdag 27 augustus, zit ik op het vliegveld te wachten op mijn vlucht richting Bogota in Colombia. Ik heb net afscheid genomen van Jopje wat toch niet heel leuk was. Wat wil je ook na 5 weken 24/7 op elkaars lip te hebben gezeten als een stelletje, inclusief het gekibbel wanneer de dag toch wel erg zwaar was.

Als ik nu terug kijk wat we in 5 weken hebben meegemaakt kan ik alleen maar zeggen: nog 11 weken te gaan. Het was echt enorm vet hier in Ecuador en het voelt een beetje raar om het land nu te verlaten zonder te weten of ik er ooit terug kom. Het zal ook wennen zijn om nu zonder Jopje verder te gaan maar uiteindelijk komt dat wel goed. Gister avond heb ik geregeld dat ik in Chia (plaatsje dichtbij Bogota waar het ziekenhuis en het de universiteit waar ik aan de slag moet zijn) een kamer heb voor een maand met een ander meisje op de kamer. Daarna kijk ik of ik een kamer in Bogota zelf kan regelen. Als ik dan een keer iets anders dan studeren wil, dan is dat makkelijker in Bogota zelf.

Morgen staat er ook al meteen weer een trip voor me op de planning. Ida, een ander meisje uit Maastricht die tegelijk met mij dezelfde co-schap gaat lopen, zou met wat mensen gaan paardrijden en naar een meer gaan. Dat klinkt heel erg als de Quilatoa loop die ik al met Jopje heb gedaan maar ik zeg: I wanna join. Maandag begint de studie weer.

Dat was weer zo'n beetje in vogelvlucht de reis tot nu toe. Ik hoor dat mijn vlucht nu wordt omgeroepen dus dat was het dan ook weer. Ik vind het echt heel leuk om alle reacties te lezen en te merken dat jullie me een beetje volgen hier.

Heel veel zuid-Amerikaanse groetjes en hopelijk hasta luego.