Potverdorie! Om nou te zeggen dat mijn verhalen heel actueel zijn is een beetje te veel van het goeie, maar een laatste verslag hebben jullie nog wel van me tegoed. Mijn laatste weken in Colombia zijn namelijk nog niet in schrift terug te vinden, en ook de foto's ontbreken nog. Helaas kan ik jullie hierbij wel alvast melden dat de foto's ook niet op deze site komen te staan, simpel omdat dat niet meer past! IK HEB ALLE PLEK VOOR FOTO'S AL VOL GEMAAKT!!!

Jammer, want ik heb zeker nog een aantal mooie foto's gemaakt in die laatste weken die ik jullie eigenlijk echt niet wil onthouden. We zeggen maar 'Leer ermee leven!'.

Zoals ik jullie al had verteld aan het eind van mijn vorige verhaal, zou ik een lang weekend naar de pacifische kust gaan, met Anderson. Zo gezegd zo gedaan. Vrijdagmiddag vertrokken, wederom een lange busreis, maar die leek deze keer toch een stuk korter aangezien ik mijn eigen kussen/matrasje had en anderson ook zo geweldig was geweest om een warm dekentje mee te nemen. Vanaf Cali een klein busje gepakt naar Buenaventura. Dit zijn beiden grote steden. Cali is 1 van de grootste steden van Colombia en kwam, zo snel ik het even gespots heb, op mij vrij europees over. Georganiseerd, de bouwstijl, een rivier waar ongeveer alles omheen is gebouwd, en weer, zoals in elke grote stad van Colombia, OVERAL grote winkelcentra. Buenaventura daarintegen is een havenstad waar 70-80% van de im-/export van Colombia plaats vindt. En ja...ook de bananen, koffie en het magisch werkende, verbluffende, witte ‘melkpoeder' wordt vanuit hier verscheept. Logisch dus dat deze stad over het algemeen niet als veilig wordt bestempeld. Ook hier kwamen we weer veel politie tegen (wat ik toch ondertussen wel gewent was in dit land) maar toch hing hier een andere sfeer. Het is een zwarte stad (nee, niet alle gebouwen zijn zwart, maar veel van haar inwoners wel) en Anderson en ik werden aangestaard alsof we filmsterren waren. Nou had ik ook (niet heel tactisch) voor de gelegenheid, en tegen de warmte, 1 van mijn laatst aangekochtte jurkjes aangetrokken. Mijn witte melkfles stelten en ondertussen flink blond gekleurde lokken, naast een latino liliputter die met zijn postuur en huidskleur ook wel op wilde vallen tussen alle negritos...een plaatje.
Dus maar gezorgt dat me snel en veilig bij de haven kwamen om vervolgens in een totaal onveilig, overbevolkt motorbootje, klapperend op de golven naar Pianguita gevaren. Al vrij snel na vertrek van het bootje voelde ik het handje van Anderson naar mijn hand grijpen. Een beetje ontdaan van dit gebeuren keek ik in zijn benauwd kijkende gezicht en vroeg wat daar de bedoeling van was...

Meneer is bang voor de zee!!

‘Lekker is dat', antwoordde ik hem (wel in het spaans natuurlijk), ‘wordt er dan nog wel gezwommen tijdens dit tripje?'. ‘Jawel', zei hij, en dat heb ik geweten. JEEEEZ...we hebben zo ongeveer 2 hele dagen in het heerlijke water gelegen om vervolgens steeds als verschrimpelde garnaaltjes er weer uit te komen. Heerlijk! Correctie: kreeftjes moet ik zeggen. We hadden ons namelijk wel ingesmeerd met waterresistante 24-hours zonnebrand, maar factortje 20 was duidelijk niet opgewassen tegen de sterke warmtestralen van de equatoriaanse zonnestralen. Ik kan u zeggen: auw, dat doet pijn!

Even terug in het verhaal. Na aankomst met het bootje werden ons meteen allerlei lingen aangeboden. Alle hostels konden we makkelijk afslaan aangezien we ons eigen quacue/cuaque tentje bij ons hadden. Dat is zo'n hippen die je uit de zak haalt..in de lucht gooit, en die dan van zelf uitvouwt! Supppperrrr handig. We hebben ons mee laten voeren met de langste neger die we er konden vinden, en die liet ons de verschillende opties zien: een plaatjes 1. Ongeveer onder de zonnekap van het kookhutje wat zij restaurant noemden; 2. Onder een zonnekap van Aguila, 1 van de 3 nationale biermerken; 3. Een plekje praktisch op het strand, met direct uitzicht op de zee; 4. Nog verder kijken.

Zoals jullie wel begrijpen kozen wij direct voor optie 3. Tenminste..ik..Anderson was namelijk bang dat het mij te romantisch zou zijn en hij wilde niet dat ik er verkeerde dingen van ging denken. Boeiend!

Na een rondleiding langs onze toillet en douche (bij een ouder stel thuis die net als in films lekker de hele dag op de veranda zitten te slapen/kijken wie er langs komen). Toen ik opmerkte dat ze een hagedisje in de douche hadden zitten zeiden zij: oooh ja...huisschoonmakertjes, daar zit er nog 1, en daar, en daar, en daar, en...daar,daar,daar,daar......Heel het huis vol hagedisjes! Blijken een goed tegen te zijn. Dat er een aangename sfeer in het huis is.

Vervolgens lekker vis gaan eten omdat ze hier WEL weten hoe ze het moeten bereiden. En al wisten ze dat niet, We hadden honger!! We hadden namelijk al 24 uur haast niks meer gegeten. En heerlijk was het...
Overal klonk salsa muziek, 's avonds een biertje, en naar bed. 's Nachts er nog 4 keer uit geweest om naar de wc te gaan maar helaas had ons veranda-stel het hek dicht gedaan dus heb ik die nacht meerdere keren de plantjes water gegeven.

Wat trouwens ook heel bizar is, is dat het daar aan de kust omtzettend groen is! Tot op het water zie je echt de mooiste felle groenkleuren. Dat bestaat in Nederland dus echt niet, met die verdorde stro halmen in de duinen.

De volgen dag dus de hele dag gezwommen (na het vis met rijst ontbijt) en 's avonds een wandeling gemaakt naar het plaatsje ernaast. Veel afval tegen gekomen op het strand, veel honden, wat kinderen die op geld vroegen, veel foto's gemaakt, cocos taartjes gegeten, verhalen verzonnen, slang gered (die vervolgens door de strandwacht dood werd geknuppeld), mijn barbie-pen aan een meisje gegeven, gezien hoe zij en haar vriendinnetje hier vervolgens ruzie over kregen (‘zij krijgt altijd dingen en ik nooit'), naar water snakkend water gekocht, gedanst in de dorpsstraat met blote voeten in het zand, gevlucht voor de ruziënde meisjes, witte paarden gezien op het strand, er achter gekomen dat al deze witte paarden ziek waren, en vervolgens nog meer foto's makende bij zonsondergang terug gelopen. En dat was MOOI!! Serieus waar WAUW!
Bij terug komst een Coco Loco cocktail gedronken uit een verse cocosnoot (LEKKER), de noot opengebroken om vervolgens de lekkerste cocosnoot ooit op te eten. Vervolgens op nieuw op zoek naar de winkelwagen waar we deze goddelijkheid hadden gekocht, niet gevonden, dan toch maar voor een biertje gekozen, en nog een...en toen was het wel weer gedaan met mijn dagdeel waarbij mijn ogen geopend zijn.
De volgende dag....hmmmmm...volgens mij heb ik nu 2 dagen samen gevoegd. We zijn hier namelijk toch echt een 2^e dag in het water te vinden geweest. Nouja...het klinkt allemaal nog leuk, dus de boodschap is duidelijk. Op maandag ochtend opgehaald bij de camping plaats aangezien ons bootje (inclusief alle andere passagiers) op ons stond te wachten. Op dat moment moest het tentje nog ingepakt worden. En, zoals waarschijnlijk velen van jullie wel weten, zo makkelijk als het tentje op te zetten is (zie eerdere beschrijving), zo moeilijk is het om het vervolgens weer in de tas de proppen.

Zoals jullie begrijpen heeft dat bootje EVEN op ons moeten wachten. (Je ziet het al...Diva-gedrag. Het leven van een filmster went snel ;) )

Met onze ‘don't worry be happy'-houding die we ons ondertussen ook al eigen hadden weten te maken, met behulp van het bootje, wat bussen, een maaltijd, en velen uren dinsdag laat in de middag weer aangekomen. Mijn schooltje die dag gemist i.v.m. vertraging.

Nu een verhaaltje die niet voor ieders oren is, Andersons doel om het vooral niet romantisch te maken is finaal de mist in gegaan. Met die omgeving is dat nou natuurlijk zo wie zo al moeilijk, maar zijn eerdere subtiele verklaringen van ‘ja..je bent echt wel leuk', hebben er daar voor gezorgt dat mijn plan om niet verliefd te worden in Colombia, ook met grote letters op mijn buik konden worden geschreven.

WAT EEN DRAMA, WAT EEN SOAP! (speciaal voor Ingrid ;) )

Voor sommigen van jullie is dat waarschijnlijk een ‘DUUUH, dat wisten wij allang', voor anderen én voor mij kwam dit toch echt als een verrassing.

Nouja, terug naar mijn reis. Die week mn laatste week gehad (volgens mij wel). Vrijdags nog met Ida een presentatie gegeven, totaal in het spaans, over Nederland, Maastricht, university Maastricht en, met klap op de vuurpijl, Sinterklaas. Na mijn uiterst duidelijke uitleg over hoe Sinterklaas toch met zijn paard op het dak komt, waarom zwarte pieten zwart zijn (door de schoorsteen) en waarom nederlanders zo lang zijn (nederland ligt onder zeeniveau, nederlanders hebben ook zuustof nodig, dus moeten ze wel lang zijn om met hun hoofd boven water te blijven). Met deze afsluitende presentatie een voldoende gekregen van mijn begeleiders in Colombia, en dit vervolgens met hun gevierd in een restaurant. Mijn laatste ajiaco (colombiaanse soep) verorberd.
Mijn plan was om die avond nog te vertrekken naar de noord-kust maar aangezien we er niemand was om met mij mee te gaan heb ik besloten om met Ida en Cheryl mee te gaan naar Salento, Cocóna en Medellin en dan eventueel zelf nog heel snel langs de noordkust te hoppen. Jammer genoeg hadden Cheryl en Ida nog meer tijd in Colombia te spenderen waardoor zij nog niet direct hoefden te vertrekken. Zaterdag avond, terwijl ik met Anderson in het winkelcentrum een biertje zat te drinken, besloten zij om de volgende dag naar Salento te vertrekken. Met spoed mijn spullen gepakt, die bij Anderson gedropt zodat ik niet meer mijn kamer hoefde te huren, bij anderson mijn tas voor het reizen ingepakt (waarbij meteen heel zijn huis overhoop lag..oops), en de volgende dag inderdaad vroeg vertrokken. Salento is een coloniaal plaatsje en Cocóna ligt er dichtbij, dit is een park met de hoogste palmbomen die er bestaan (60 meter). De palmbomen zijn nationale bomen van Colombia en het park wordt het groene hart van Colombia genoemd, omdat het er inderdaad erg groen is (fel groen). Door het park opnieuw een paardrit gemaakt, deze keer van 4 uur, met een gids die ons alle drie liefdesverklaringen aan het geven was.
Na Salento en Cocóna naar Medellin gegaan, wat bekend staat om zijn mooie vrouwe. Veel mensen zeggen dat hier de mooiste vrouwen van de wereld rondlopen. Nou is dat niet echt een punt wat mij naar Medellin doet gaan, maar het moest uiteraard even gecheckt worden.

Conclusie: Niks van waar!

Wat is dit een lelijke stad. Heel veel verslaafden en hoertjes, viezigheid en kleffe warmte. Wat mij betreft niet echt een aanrader, hoewel heel veel mensen het mij dus wel hebben aangeraden. Na 2 dagen Medellin had ik het daar echt wel gezien en hadden Ida en Cheryl het plan om naar de noord-kust te vertrekken. Helaas kon ik niet meer mee omdat in 2 dagen mijn vliegtuig terug naar Nederland zou vertrekken. Ik ben dus naar Bogota vertrokken om nog een dagje extra met señor Anderson door de brengen. Zijn moeder wilde me nog leren ajiaco te bereiden, maar dat is er niet meer van gekomen, aangezien het ontzettend lang duurde voor ik mijn tas had ingepakt. Voor vertrek nog 1 keer op het vliegveld in mijn favoriete restaurant gegeten, en het was me weer gelukt om iets lekkerders te kiezen dan Anderson (as usual :P , je had zijn gezicht moeten zien).

Na een vlucht van 15 uur (wat snel, als je het vergelijkt met een reis van Bogota naar de noord-kust..van 12-18 uur), weinig slaap (mijn duitse buurman vond het heel interessant om mijn verhalen te horen en zei om 6 uur..hmm ik heb nog niet geslapen..nu begin ik toch wel moe te worden, grom..Dude, dat was ik al 5 uur geleden), en gemengde gevoelens (jammer om weg te gaan, fijn om iedereen in Nederland weer te zien), ben ik bij aankomst in Düsseldorf zeer warm ontvangen door mijn ouders en zus.

En nu..ik ben nu ondertussen al 5 weken en 5 dagen terug. Na een weekje vakantie in Nederland ben ik begonnen met mijn co-schap chirurgie in Maastricht. Hard aanpoten, maar ik voel me wel eindelijk weer nuttig. Anderson spreek ik nog iedere dag via Skype (lang leve skype) en het plan is zelfs dat hij half februari-begin maart 3 weken langs komt (ik heb dan ook vakantie).

Ik vind het super fijn om iedereen nu weer om me heen te hebben en lekkere hollandse dingen te kunnen doen (fietsen, borrelen, snel boodschapjes doen, koken, zelf verantwoordelijk zijn, eten met vriendinnen) en eten (andijvistamp, zuurkool, pasta rooie saus, pasta creme freche, borrelnootjes, toastjes, rode wijn, nederlandse chocomel, snoepjes, spruitjes, .......).

Ik mis ook wel wat dingen. Zelfs simpele dingen als spaans praten, salsa dansen en uiteraard het weer.

Hetgeen wat ik tot nu toe geleerd heb van mijn reis is dat ik toch eigenlijk meer van Nederland hou dan ik dacht, en dat de hollandse gewoontes er bij mij echt ingesleten zitten.

Ik wil jullie allemaal een hele fijne Kerst wensen, en hoop dat ook jullie er, net als ik, een mooi jaar van gaan proberen te maken in 2010.

And she lived happily ever after...