Floor ver van huis

Week 2 in Zuid-Afrika

(Dit is het verhaal dat ik een paar dagen terug heb geschreven toen er geen internet bleek te zijn om het op internet te posten.)

Lieve Holland-gangers,

31 Januari 2011, Floor ontwaakt uit een diepe slaap. 'Wat is het al licht! Vandaag is de dag dat ik naar Kalafong zal gaan, een ander ziekenhuis ongeveer 20 minuten hier vandaan (zonder files althans), waar kinderen werpen de bezigheid van de dag is. Gekkenhuis, zo zegt men. Haha...ja, moet ik dat nou leuk vinden of niet? Het is wel aardig om eens wat meer te kunnen doen in het ziekenhuis, maar die korte dagen die ik tot nu toe heb gehad bevielen me eigenlijk toch ook wel ERUG goed.' Terwijl ik mij nog eens achter mijn oor krab om het feit dat het al zo licht is en mijn wekker nog niet is af gegaan, kijk ik op mijn horloge. Nog half slaapdronken weet ik me te bedenken dat ik in ieder geval te laat ben; 5.15 uur is al gepasseerd. Een minuut lang staar ik naar mijn horloge om er achter te komen om het nu 5.30 uur of 6.30 uur is. Mijn laptop geeft het verlossende antwoord: 6.30 uur à lift naar Kalafong gemist à terug in bed, vrije dag!! Jahooooooeew!

Haha op de 1 of andere manier heeft mijn wekker zelf voor mij de knoop door gehakt die ik gister zelf secuur had geknoopt toen ik eigenlijk totaal geen zin had om vandaag, maandag weer te beginnen, maar ook geen dag moedwillig wilde skippen.

Nu zit ik hier als een echte schrijver op het balkon met een kop koffie, met op de achtergrond enkel het geluid van een kabbelend beekje (reinigings systeem van het zwembad). Het razende geluid en het getoeter van het drukke verkeer beneden aan de straat ben ik zo aan gewend dat het net is alsof het er niet is. Nu ik weet dat ik vanmiddag nog wat zonnestralen op mijn nog altijd bleke kaaskoppen benen kan laten vallen, vraag ik mij af hoeveel beter de omstandigheden nog kunnen worden om weer eens verder te schrijven aan mijn reisverslag.

De laatste keer was ik gestopt bij Port Elisabeth vanwaar we een vlucht naar Johannesburg hebben genomen om die avond (nieuwjaars avond) door te brengen in een guesthouse in Pretoria. Moeders had van Nederland uit oliebollen mix meegenomen, dus na een maailtijd van de pasta-courier, ben ik in de keuken gaan staan bakken. Het iraanse gezin dat er ook was vond ze heerlijk, en als tegenprestatie kregen we van hun een bakje pistache nootjes. Ook lekker. ;) Oud en nieuw zelf ging, net als kerst, toch een beetje aan ons voorbij. Vanuit het guesthous konden we wel over de stad uitkijken, maar veel vuurwerk was er niet. Na een kwartier kleine knalletjes kijken was iedereen doodop en is het hele guesthous het bed in gedoken.

De dag daarna zijn we naar hazyview vertrokken. Ik moet zeggen dat ik stiekem niet zo heel goed meer weet wat we daar allemaal hebben gedaan. Volgens mij zijn we er 1 dag naar Kruger National park gegaan en de dag erna naar Blyde river canyon, de potholes, god's window, lowfield's view, en pelgrims rest. Dit zijn eigenlijk allemaal uitkijkpunten vanwaar je een mooi zicht over de omgeving hebt. Grappig is daarbij dat God's window in ieder boekje wordt aangegeven als iets wat je niet mag missen en eigenlijk een enorme afknapper was, terwijl lowfield's view geheel onbekend is, en voldoet aan de omschrijving van God's window. Dit punt ligt ook maar 2 minuutjes van God's window af. Pelgrims rest is een oud goedzoekers dorpje. Op het moment dat 1 iemand daar goud in de rivier vond, is daar in no-time een heel dorp uit de grond gestampt. Het is vrij touristisch maar het leuke is dat alles er echt nog als een oud, wat amerikaans aandoend, dorpje uit ziet.

Na 2 nachten Hazyview zijn we verder gegaan naar Hongonyi. Dit is een private game park (game betekend dat er wilde dieren te vinden zijn), waar we ook weer twee nachten zijn gebleven en daar twee keer een guided game drive hebben gedaan, en een keer een ochtend wandeling. Tijdens de game drive hebben we een neushoorn van heel dicht bij gezien (zie foto's op facebook, de twee israëlische tandartsen bij ons in de jeep vonden dit maar veel te eng en hebben dan ook hard tegen de gids geroepen dat hij snel door moest rijden), hebben we een oase aan giraffen, zebras, impalas, en gnoes gezien, zijn we uit de auto gestapt om in de bosjes twee mannetjes cheetah's te bekijken (tijdens het terug lopen naar de auto vertelde de gids dat hij was vergeten ons te zeggen dat, wat er ook gebeurde, we nooit mochten gaan rennen). De bushwalk was zeer spannend omdat je in eens nog meer beseft dat overal gewoon wilde, GEVAARLIJKE beesten lopen, en jij daar met een groepje loopt waarvan de gemiddelde persoon nog niet de juiste motoriek heeft om überhaupt te rennen. De gids liep ook met een enorm geweer wat hij contant een beetje nonchalant van zijn ene schouder over het andere heen gooide. Naast dat de walk natuurlijk erg spannend was, hebben we GEEN EEN (!!) dier gezien totdat we terug kwamen bij de lodge. Daar zagen we nog net een kudu en een cameleon. Bij het avond eten kwam er trouwens ook nog zomaar een stekenvarken aanschuiven. Dit was Elvis die blijkbaar iedere dag daar langs kwam tegen de tijd dat hij weer mensenstemmen hoorde, om te kijken of hij nog iets mee kon eten. Toch eng als je in eens iets aan je dijbeen voelt en je een kniehoogte stekelvarken ziet staan. Ik heb hem, met het zweet in mijn broek, nog wel uit mijn hand laten eten.

Vanuit Hongonyi zijn we voor één nachtje naar Swaziland gegaan. Ik kan me nog vaag iets herinneren dan grensovergangen toen wij vroeger naar Frankrijk gingen, maar eigenlijk was dit toch weer een nieuwe ervaring voor me. Stempeltje halen, doorrijden naar de grens van Swaziland, daar een nieuw stempeltje halen, slagboom door. Heel lullig grensje. Toen we eenmaal de grens door waren keek iedereen ons wel redelijk verbaasd aan dat we daar reden. Achteraf kunnen we zeggen waarom dat zal zijn geweest. De weg die wij hadden genomen was namelijk totaal geen gebruikelijke weg om te nemen, zelfs niet met onze Toyota Hillux pickup 4-wheel drive. In de stromende regen, met nog ongeveer 3 meter zicht, reden we over een weg waar het rode zand totaal van weg spoelde, waardoor de spiegelgladde stenen er onder zichtbaar werden. We wisten dat naast de weg een heel mooi uitzicht zou moeten zijn met een stijle afgrond, maar met die regen waren we al lang blij dat we (ook zonder uitzicht) LEVEND van die weg af hebben kunnen komen. Je kan daar vrij weinig wanneer je voelt dat de auto steeds verder naar de rand glijd. ANWB hebben we er niet gezien, en telefoon verbinding hadden we er ook niet. Wel hebben we er enorme bossen Eucalytus bomen gezien onder de naam SAPPI. Eigenlijk zou iedereen uit Maastricht sowieso moeten weten wat SAPPI is, maar voor alle noorderlingen: SAPPI is een papierfabriek die in Maastricht ongeveer bij mij om de hoek staat. Veel patiënten die ik in Maastricht zie, die redelijk op leeftijd zijn, hebben of in de mijnen, of bij SAPPI gewerkt. SAPPI staat voor South African Pulp and Paper Industry. Nooit gedacht dat zo oerhollands klinkende naam, zijn oorsprong hier in Zuid-Afrika heeft.

Het Hotel in Swaziland was echt een typische houthakkers stijl. Eigenlijk hebben we door de regen maar weinig van Swaziland gezien. Ik had hoge verwachtingen van het land, maar helaas is daar dus niets van waargemaakt.

Vanuit daar zijn we naar Mtubatuba vertrokken. Daar hebben we een nijlpaarden en krokodillen boottocht gemaakt, nog door een park gereden waar we opnieuw neushoorns hebben gezien en een hele mooie zonsondergang, en hebben we in St Lucia (vrij touristisch maar gezellig, heel klein, plaatsje) gegeten.

Na twee nachten zijn we ook daar weer vertrokken om de lange rit naar Pretoria terug te maken. Er waren veel weg werkzaamheden dus we hebben constant in lange caravanen langs de wegversperringen moeten rijden (ook weer veel gaten in de weg trouwens). Die dag ( zaterdag 7 januari) wilde ik bij aankomst in Pretoria nu wel zijn waar ik dan eindelijk terecht zou komen. We zijn toen dus nog even langs mijn bed & breakfast gereden en hebben het ziekenhuis gezocht (dat echt om de hoek ligt). Zondag ben ik 's ochtends naar mijn uiteindelijke verblij gegaan, en zijn mijn ouders nog een rit gaan maken door de omgeving. 's Avonds hebben we nog wat gegeten (alweer hamburgers, maar ik had er duidelijk te veel pepers op zitten...dat was te merken de volgende dag ;) ). Na een snel afscheid op de donkere oprijlaan was ik nu na 2 weken contant rondreizen en beesten spotten eindelijk op mijn plaats van bestemming.

Pap en mam, bedankt voor de 2 heftige weken.

Wat er hierna allemaal is gebeurt, is weer een apart verhaal.

Groetjes, Floor

Reacties

Reacties

Fred

Voor je volgers: ik weet dat je op je blog geen foto's meer kan plaatsen. Daarom doe je dat op Facebook. Omdat jouw internet te traag is voor filmpjes heb ik twee spectaculaire filmpjes op mijn eigen Facebook toegankelijk gemaakt voor jouw vrienden.

Veel plezier verder !

10

Leuk om alles zo weer te lezen en dat het zo snel voorbij gaat.(jammer) Maar wij zijn nog elke dag met de fotoos(laptop)op schoot bezig om alles zolang mogelijk vast te houden.Vooral de heerlijke temp(in vergelijking met hier) mis ik.x10

Niels

Ik wil nog een mooie foto van een neushoorn!
regel dat! ;)

geniet ervan

Niels

Ohjah...de foto is voor boven mijn bed ;)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!