Week 2 in Zuid-Afrika

(Dit is het verhaal dat ik een paar dagen terug heb geschreven toen er geen internet bleek te zijn om het op internet te posten.)

Lieve Holland-gangers,

31 Januari 2011, Floor ontwaakt uit een diepe slaap. 'Wat is het al licht! Vandaag is de dag dat ik naar Kalafong zal gaan, een ander ziekenhuis ongeveer 20 minuten hier vandaan (zonder files althans), waar kinderen werpen de bezigheid van de dag is. Gekkenhuis, zo zegt men. Haha...ja, moet ik dat nou leuk vinden of niet? Het is wel aardig om eens wat meer te kunnen doen in het ziekenhuis, maar die korte dagen die ik tot nu toe heb gehad bevielen me eigenlijk toch ook wel ERUG goed.' Terwijl ik mij nog eens achter mijn oor krab om het feit dat het al zo licht is en mijn wekker nog niet is af gegaan, kijk ik op mijn horloge. Nog half slaapdronken weet ik me te bedenken dat ik in ieder geval te laat ben; 5.15 uur is al gepasseerd. Een minuut lang staar ik naar mijn horloge om er achter te komen om het nu 5.30 uur of 6.30 uur is. Mijn laptop geeft het verlossende antwoord: 6.30 uur à lift naar Kalafong gemist à terug in bed, vrije dag!! Jahooooooeew!

Haha op de 1 of andere manier heeft mijn wekker zelf voor mij de knoop door gehakt die ik gister zelf secuur had geknoopt toen ik eigenlijk totaal geen zin had om vandaag, maandag weer te beginnen, maar ook geen dag moedwillig wilde skippen.

Nu zit ik hier als een echte schrijver op het balkon met een kop koffie, met op de achtergrond enkel het geluid van een kabbelend beekje (reinigings systeem van het zwembad). Het razende geluid en het getoeter van het drukke verkeer beneden aan de straat ben ik zo aan gewend dat het net is alsof het er niet is. Nu ik weet dat ik vanmiddag nog wat zonnestralen op mijn nog altijd bleke kaaskoppen benen kan laten vallen, vraag ik mij af hoeveel beter de omstandigheden nog kunnen worden om weer eens verder te schrijven aan mijn reisverslag.

De laatste keer was ik gestopt bij Port Elisabeth vanwaar we een vlucht naar Johannesburg hebben genomen om die avond (nieuwjaars avond) door te brengen in een guesthouse in Pretoria. Moeders had van Nederland uit oliebollen mix meegenomen, dus na een maailtijd van de pasta-courier, ben ik in de keuken gaan staan bakken. Het iraanse gezin dat er ook was vond ze heerlijk, en als tegenprestatie kregen we van hun een bakje pistache nootjes. Ook lekker. ;) Oud en nieuw zelf ging, net als kerst, toch een beetje aan ons voorbij. Vanuit het guesthous konden we wel over de stad uitkijken, maar veel vuurwerk was er niet. Na een kwartier kleine knalletjes kijken was iedereen doodop en is het hele guesthous het bed in gedoken.

De dag daarna zijn we naar hazyview vertrokken. Ik moet zeggen dat ik stiekem niet zo heel goed meer weet wat we daar allemaal hebben gedaan. Volgens mij zijn we er 1 dag naar Kruger National park gegaan en de dag erna naar Blyde river canyon, de potholes, god's window, lowfield's view, en pelgrims rest. Dit zijn eigenlijk allemaal uitkijkpunten vanwaar je een mooi zicht over de omgeving hebt. Grappig is daarbij dat God's window in ieder boekje wordt aangegeven als iets wat je niet mag missen en eigenlijk een enorme afknapper was, terwijl lowfield's view geheel onbekend is, en voldoet aan de omschrijving van God's window. Dit punt ligt ook maar 2 minuutjes van God's window af. Pelgrims rest is een oud goedzoekers dorpje. Op het moment dat 1 iemand daar goud in de rivier vond, is daar in no-time een heel dorp uit de grond gestampt. Het is vrij touristisch maar het leuke is dat alles er echt nog als een oud, wat amerikaans aandoend, dorpje uit ziet.

Na 2 nachten Hazyview zijn we verder gegaan naar Hongonyi. Dit is een private game park (game betekend dat er wilde dieren te vinden zijn), waar we ook weer twee nachten zijn gebleven en daar twee keer een guided game drive hebben gedaan, en een keer een ochtend wandeling. Tijdens de game drive hebben we een neushoorn van heel dicht bij gezien (zie foto's op facebook, de twee israëlische tandartsen bij ons in de jeep vonden dit maar veel te eng en hebben dan ook hard tegen de gids geroepen dat hij snel door moest rijden), hebben we een oase aan giraffen, zebras, impalas, en gnoes gezien, zijn we uit de auto gestapt om in de bosjes twee mannetjes cheetah's te bekijken (tijdens het terug lopen naar de auto vertelde de gids dat hij was vergeten ons te zeggen dat, wat er ook gebeurde, we nooit mochten gaan rennen). De bushwalk was zeer spannend omdat je in eens nog meer beseft dat overal gewoon wilde, GEVAARLIJKE beesten lopen, en jij daar met een groepje loopt waarvan de gemiddelde persoon nog niet de juiste motoriek heeft om überhaupt te rennen. De gids liep ook met een enorm geweer wat hij contant een beetje nonchalant van zijn ene schouder over het andere heen gooide. Naast dat de walk natuurlijk erg spannend was, hebben we GEEN EEN (!!) dier gezien totdat we terug kwamen bij de lodge. Daar zagen we nog net een kudu en een cameleon. Bij het avond eten kwam er trouwens ook nog zomaar een stekenvarken aanschuiven. Dit was Elvis die blijkbaar iedere dag daar langs kwam tegen de tijd dat hij weer mensenstemmen hoorde, om te kijken of hij nog iets mee kon eten. Toch eng als je in eens iets aan je dijbeen voelt en je een kniehoogte stekelvarken ziet staan. Ik heb hem, met het zweet in mijn broek, nog wel uit mijn hand laten eten.

Vanuit Hongonyi zijn we voor één nachtje naar Swaziland gegaan. Ik kan me nog vaag iets herinneren dan grensovergangen toen wij vroeger naar Frankrijk gingen, maar eigenlijk was dit toch weer een nieuwe ervaring voor me. Stempeltje halen, doorrijden naar de grens van Swaziland, daar een nieuw stempeltje halen, slagboom door. Heel lullig grensje. Toen we eenmaal de grens door waren keek iedereen ons wel redelijk verbaasd aan dat we daar reden. Achteraf kunnen we zeggen waarom dat zal zijn geweest. De weg die wij hadden genomen was namelijk totaal geen gebruikelijke weg om te nemen, zelfs niet met onze Toyota Hillux pickup 4-wheel drive. In de stromende regen, met nog ongeveer 3 meter zicht, reden we over een weg waar het rode zand totaal van weg spoelde, waardoor de spiegelgladde stenen er onder zichtbaar werden. We wisten dat naast de weg een heel mooi uitzicht zou moeten zijn met een stijle afgrond, maar met die regen waren we al lang blij dat we (ook zonder uitzicht) LEVEND van die weg af hebben kunnen komen. Je kan daar vrij weinig wanneer je voelt dat de auto steeds verder naar de rand glijd. ANWB hebben we er niet gezien, en telefoon verbinding hadden we er ook niet. Wel hebben we er enorme bossen Eucalytus bomen gezien onder de naam SAPPI. Eigenlijk zou iedereen uit Maastricht sowieso moeten weten wat SAPPI is, maar voor alle noorderlingen: SAPPI is een papierfabriek die in Maastricht ongeveer bij mij om de hoek staat. Veel patiënten die ik in Maastricht zie, die redelijk op leeftijd zijn, hebben of in de mijnen, of bij SAPPI gewerkt. SAPPI staat voor South African Pulp and Paper Industry. Nooit gedacht dat zo oerhollands klinkende naam, zijn oorsprong hier in Zuid-Afrika heeft.

Het Hotel in Swaziland was echt een typische houthakkers stijl. Eigenlijk hebben we door de regen maar weinig van Swaziland gezien. Ik had hoge verwachtingen van het land, maar helaas is daar dus niets van waargemaakt.

Vanuit daar zijn we naar Mtubatuba vertrokken. Daar hebben we een nijlpaarden en krokodillen boottocht gemaakt, nog door een park gereden waar we opnieuw neushoorns hebben gezien en een hele mooie zonsondergang, en hebben we in St Lucia (vrij touristisch maar gezellig, heel klein, plaatsje) gegeten.

Na twee nachten zijn we ook daar weer vertrokken om de lange rit naar Pretoria terug te maken. Er waren veel weg werkzaamheden dus we hebben constant in lange caravanen langs de wegversperringen moeten rijden (ook weer veel gaten in de weg trouwens). Die dag ( zaterdag 7 januari) wilde ik bij aankomst in Pretoria nu wel zijn waar ik dan eindelijk terecht zou komen. We zijn toen dus nog even langs mijn bed & breakfast gereden en hebben het ziekenhuis gezocht (dat echt om de hoek ligt). Zondag ben ik 's ochtends naar mijn uiteindelijke verblij gegaan, en zijn mijn ouders nog een rit gaan maken door de omgeving. 's Avonds hebben we nog wat gegeten (alweer hamburgers, maar ik had er duidelijk te veel pepers op zitten...dat was te merken de volgende dag ;) ). Na een snel afscheid op de donkere oprijlaan was ik nu na 2 weken contant rondreizen en beesten spotten eindelijk op mijn plaats van bestemming.

Pap en mam, bedankt voor de 2 heftige weken.

Wat er hierna allemaal is gebeurt, is weer een apart verhaal.

Groetjes, Floor

Eindelijk weer nieuws

Dear lezers,

Nu ik me al zeker vier weken op het zuidelijk halfrond begeef, is ruim tijd voor een flinke update over mijn bezigheden van de afgelopen weken. Het heeft lang geduurt voor ik eindelijk wat op dreef was met mijn verhaal aangezien ik de eerste 2 weken amper aan schrijven toe kwam, en ik daarna zo'n enorme berg hot happenings had om over te schrijven dat het ook moeilijk werd daar tijd voor vrij te maken. Ik heb in de tussentijd al meerdere keren wel stukjes geschreven, dus aanschouw hier mijn behendige knip en plak werk.

P.S. Ik zal het hele verhaal in delen posten om een dik literair werk te voorkomen.

'De kerstbomen zijn ondertussen het huis weer uit gewerkt, de jonge dagen van 2011 zijn alweer begonnen. Ik wil jullie daarom allemaal nog(maals) een heel gelukkig nieuwjaar wensen.

In mijn vorige verhaal vertelde ik dat ik waarschijnlijk toch een witte kerst zou hebben. Maar wat kan je veel meemaken en doen in 3 weken.

21 december...
...zijn we vroeg naar Arke vertrokken. Het reisbureau waar moeders de hele reis heeft geboekt en gepland. Na een paar uur opties bekijken hebben we daar nieuwe tickets naar Zuid-Afrika geboekt. De 23e zouden we vliegen. Nu niet via Londen, maar Dubai (waar volgens ons toch wat minder kans op hinder door sneeuw zou zijn). Na 8 uur wachten in Dubai zouden we verder vliegen naar Johannesburg, van waar we na een overnachting de ochtend van 1e kerstdag aankwamen in Kaapstad. Anderhalve dag reizen in totaal, 4 dagen minder Zuid-Afrika, en een hoop geld minder (iemand verstand van verzekeringen en declaraties?). Door het verlies van 4 dagen moesten we helaas Kaapstad en omgeving skippen.

De eerste dagen
In Kaapstad zijn we de huurauto gaan halen. Met de tafelberg op de achtergrond prikkelde ons in die mate dat we toch nog besloten ‘even snel' omhoog te rijden. Links rijdend, wennend aan links schakelen, meer auto aan de linker kant en minder aan de rechter kant proberende in te schatten en met veel aanwijzingen, zijn we met veel moeite tot aan de liftjes gekomen. Daar bleek echter dat we niet omhoog konden omdat het boven op de tafelberg te hard waaide, de lift was gesloten. Tot nu toe verliep alles dus nog niet heel vloeiend.

Van Kaapstad zijn we die dag doorgereden naar Swellendam. In de bed & breakfast daar zaten 2 nederlandse stellen, met wie we die avond tegelijk hebben gegeten, genietend van heerlijke rode wijn, een openhaard vuurtje, heerlijk eten, en verhalen over hun reizen. Het was voor mij interesant om naar hun verhalen te luisteren aangezien de mannen van beide stellen beide een ernstig handicap hadden. Je bedenkt je niet wat het inhoud om als slecht lopende te reizen!

De dag erna zijn we verder gereisd naar Oudtshoorn. Nog steeds reisden we een beetje achter de feiten aan, dus we hebben niet veel kunnen zien daar. Wel zagen we er grasvelden vol struisvogels (struisvogel farms). Heel vreemd om zo'n veld te zien waar we in nederland net zo veel koeien in zouden zetten. 's Avonds hebben we flink decadent gedaan met wijn aan het zwembad, en later een heerlijke maaltijd met carpaccio van struisvogel, kudu (soort hert met kurkentrekker hoorns) en springbok. De wijn er bij (een pinotage..my favorite) werd in de wijn-menukaart omschreven als (correct me if I'm wrong) een heerlijke pinotage met chocolade afdronk die je een glimlach bezorgt in het bijzijn van je gezelschap. Die moesten we proberen! Je zou het haast niet geloven, maar het was heerlijk, de chocolade afdronk was er, de glimlach verscheen, en ik weet nu ook eindelijk dat pinotage de soort wijn is die ik iedere keer zo lekker vond in Valencia (voor de DD-ers onder ons: de wijn van de ‘uno vino tinto porfavor').

De dag erna zijn we weer met z'n drieën in de auto gesprongen om verder te racen naar Knysna. Dit is een iets touristischer plaatsje aan de kust. In de twee dagen dat we daar waren zijn we naar het Tsitsikama park gereden waar we langs de kust hebben gelopen. Daar zagen we ook ontzettend veel otters, ten minste...dat dachten wij. Ze zagen er toch wat anders uit dan we ons hadden voorgesteld. Op de terugweg zeiden we nog tegen elkaar ‘dus dat zijn dus otters?' Na wat nazoekwerk bleken het geen otters maar heuse klipdassies te zijn. Ook hebben we er de brug bezocht waar Niels 2 jaar terug de hoogste bunjee jump van de wereld heeft gemaakt. Niels, ik wist helemaal niet dat je zulke ballen had om dat te doen! Helaas had ik zelf een rokje aan die dag, dus ja, je kan je al bedenken dat ik me dan echt niet op mijn kop laat hangen om iedereen van het uitzicht van mijn slipje te laten genieten. Maar anders had ik het natuurlijk echt wel gedaan ;)

Na een hond op het balkon van mijn kamer in het hotel te hebben laten poepen, was het tijd om verder te reizen naar Addo national elephant park. Ergens in de eerste helft van de 20^e eeuw liepen in dit gebied nog slechts 11 olifanten rond. Er zal toen iemand rond gelopen moeten hebben die dit aantal way to less vond en bedacht een park op te richten waar de olifanten beschermd werden. Op het moment dat wij er waren liepen er ondertussen meer dan 450 olifanten rond!! De zoektocht naar the big five (olifant, buffalo, leeuw, luipaard en neushoorn) kon daar beginnen. Ik kan jullie zeggen: aan olifanten daar geen gebrek. Ik kreeg er af en toe een junglebook idee. Je weet wel, als ze zingen ‘Zet je beste beentje voor, want een olifant loopt door' en het hele bos plat stampen (voor de mensen die een opfrissertje nodig hebben http://www.youtube.com/watch?v=oTS1L9uD6Vg). Met de auto konden we zelf het park in rijden (beetje burgers zoo idee). Bij de receptie stond een bord waar mensen konden aangeven welk dier ze waar hadden gezien. Het was overduidelijk dat de olifant er in ieder geval overal te zien was. We hebben de dag van aankomst daar van halverwege de middag tot zonsondergang rond gereden, en de dag erna van 10 tot ook weer zonsondergang. Wat zijn olifanten enorm indrukwekkende beesten. Zelfs bij de zoveelste olifant kregen we het maar niet voor elkaar door te rijden zonder eerst een foto te maken. In het park hebben we ook veel andere dieren gezien zoals schildpadden, jakhalzen, vosjes, mestkevers, kudu's, zebras, buffalos (2 out of 10 van de big five), stokstaartje (timon), en heeeel veel pumbas (wartogs/zwijnen). Die zwijnen zijn toch wel stiekem een van mijn favorieten, aangezien ze een onzettend lelijke kop hebben (allemaal knobbels), een beetje een rond buikje, maar wel een ontzettend strak kontje met een heel grappig dun staartje die af en toe recht omhoog staat. Daarnaast huppelen ze ook alsof ze de lentekriebels hebben.

Na 2 nachten Addo zijn we doorgereden naar Port Elisabeth om vanuit daar het vliegtuig te nemen naar Johannesburg.

Hier stop ik voor nu, ik ga slapen en zal proberen weer snel verder te gaan met het verloop van mijn verhaal.

Jullie ook allemaal weltruste, goedemorgen, of sterkte/succes op het werk of de studie (onder werktijd stiekem andere dingen aan het doen?).

Groetjes aan iedereen, Floor

Je maakt wat mee, im schnee.

Hallo allemaal!

Alweer een berichtje. Vandaag, 21 december. Op de planning staat de aankomst in Kaapstad, en misschien ook een tripje door de stad, eerste indrukken. Maar niets is minder waar. Hier een korte beschrijving hoe plannenin 24 uur totaal kunnen veranderen.

Gister ochtend zijn we vroeg op gestaan. In verband met de sneeuw zouden we namelijk met de trein naar Dusseldorf gaan, in plaats van met de auto. Om 9.45 uur herinnderde ik mn ouders er aan dat we over ongeveer 25 uur in de zomer zouden zitten. Precies op dat moment kreeg Fred een sms binnen. 'Check uw vluchtgegevens'. Op internet was te zien waar we stiekem al voor vreesden: Vlucht gecancelled. Het ging hier op om de vlucht van Londen naar Kaapstad. Na wat pogingen om advies in te winnen bij de vliegmaatschappijen en het reisbureau, zijn we toch naar Dusseldorf vertrokken, omdat we hoopten daar meer duidelijkheid over alternatieven te krijgen, en we ook niet het risico wilden lopen een eventuele andere optie mis te lopen.

Omdat ook treinen geen wonderen kunnen verrichten, zijn we extra op tijd vertrokken om eventuele vertragingen zo te slim af te zijn. Om 10.15uur vertrokken we naar station Eindhoven. Na de, af en toe glibberige, lift van een vriendin van Tineke, waren we zo op tijd dat we nog een trein eerder konden nemen, aangezien deze vertraagd was. Wat overstappen engratis koffie van de NS later, kwamen we rond 2 uur aan op het vliegveld.

Na een boterhammetje zijn we in de rij van British Airways gaan staan. Het leek wel alsof iedereen in de hal zich in deze rij had verzameld. Rond 3 uur werd duidelijk dat ook de eerste vlucht gecancelled was. De vrouw achter de balie meldde ons dat ze onze ticket helaas ook niet om kon boeken omdat we al via internet hadden ingecheckt voor de vlucht vanuit Londen. 45 Minuten bellen naar Londen, nog maals in de rij staan, andere maatschappijen afgegaan, en telefoontjes naar het reisbureau later werd ons duidelijk dat we voor de kerst sowieso niet zouden vertrekken. Dan toch een witte kerst? Wat nu?

We hebben de barre tocht naar Eindhoven terug gemaakt, nog maar eens gratis koffie gehaald, en vooral zitten koukleumen in onze zomerkleding. 'Toch maar gaan skien dan? Kunnen we gelukkig toch nog een sneeuwpop bouwen. Morgen maar onder de zonnebank? Straks lekker warm in bad, en heel hard huilen' Bek af, en met een lichtelijke mental breakdown kwamen we rond half 10 week thuis aan ('home sweet home..not'). Na wat te hebben gegeten zijn Fred en ik meteen achter het internet geploft om onze kansen op wat zon, te bekijken en ook de verschillende opties te overwegen. Kunnen we met de kerst in Zuid-Afrika zijn? Vliegen we naar Kaapstad of naar Johannesburg? Welk deel va de reis moeten we skippen? Moeten we misschien een nieuwe planning maken? Kunnen we nog naar het oosten? Of moeten we toch maar meer dagen in het westen doorbrengen?

Vanochtend om 9.30 uur ging het reisbureau weer open, en wij stonden uiteraard al voor de deur te popellen. Na wat uurtjes is het volgende plan er uit gekomen.

Donderdag 23 december vliegen we 's avonds van Dusseldorf naar Dubai. Na 8 uurtjes wachten vliegen we door naar Johannesburg. Daar overnachten we en een dag later vliegen we door naar Kaapstad. Eerste kerstdag zullen we dan toch eindelijk in Kaapstad zijn. Het resultaat is dus 4 dagen minder in Zuid-Afrika, waardoor we Kaapstad zelf niet meer zullen kunnen bezichtigen. De rest van de planning zal wel gewoon door kunnen gaan.

Het is echt heel fijn om nu weer alles opnieuw gepland te hebben, en te weten dat we dan over 2 dagen toch zullen vertrekken. De reis zal zeer lang zijn, maar we komen er wel. Bij het reisbureau hebben we ook echt iedere mogelijkheid aangenomen om er zo snel mogelijk te komen. Voor de centjes is het een horrorverhaal, maar daar heeft men verzekeringen voor uitgevonden. Weer iets om voor te duimen.

Bij deze wil ik jullie nu opnieuw om een gunst vragen. Wij hebben de verwarming namelijk al een graad hoger gezet, en de sneeuw op het dak begint al aardig te smelten. Ik wil jullie vragen om dit ook te doen, zodat de warmte hopelijk ook Dusseldorf zal bereiken. Donderdag is er weer sneeuw op komst in Duitsland, maar met deze actie proberen we de strijd met moedertje natuur aan te gaan.

Voordeel van dit alles: 2x voorpret. Voor zover wij weten wordt er ooknog geen sneeuw verwacht in Dubai. Ik wens jullie bij deze nog veel sneeuwpret voor morgen, maar laten we er donderdag maar een punt achter zetten (aan alles komt een eind).

Bibberende groetjes, Floor (+ouders)

Ready to go, or to much snow?

Hoi hoi beste lezers,

Sommigen zullen wel denken: wat krijgen we nou, een verhaal op Floor's reisdagboek? Ja zeker, ik ga er weer vandoor! Morgen om precies te zijn. Voor precies 2 maanden vertrek ik naar het warme zuiden, land van the big five, WK 2010, Timo en Pumba, de hut van oom Tom, Boboti, thuisland vande superhero 'Mandela'en hopelijk veel bijzonderheden, schoonheid, zonen gezelligheid in de komende 2 maanden. Ik vertrek naar Zuid-afrika!

Morgen avond vertrek ik samen met mn ouders vanuit Dusseldorf, via Londen naar Kaapstad. Na daar de boel verkend te hebben vliegen we door naar Johannesburg, maken daar een kleine tour langs onder andere Swaziland, om vervolgens 8 januari te eindigen in Pretoria. 11 Januarikeren mijn ouders terug naar Nederland.Vanaf 10 januari start ik daar mijn co-schap gynaecologie/obstetrie, die tot 18 februari zal duren. De Twee dagen later vlieg ik terug naar, het nu nog besneeuwde, Nederland.Speciaal voor DD meld ik bij deze dat ik al de 21e terug zal zijn, en niet de 22e zoals ik eerder altijd meldde.

Ik heb er ontzettend veel zin in.In groep 8 heb ik namelijk ooit een werkstukgemaakt over Zuid-Afrika (lees: mandela, flora/fauna, giraffen, cultuur) entoen besefte ik me al dat ik ooit dit prachtige land zou willen bezoeken. Studie is dan ook een goede smoes omnu dan eindelijk eens die kant op te gaan.

Voor nu iswil ik jullie allemaal om een gunst vragen.Zoalssommigen van jullie misschien al op het NOS journaal hebben vernomen ligt het vliegverkeer van Londen namelijk helemaal plat. Er mogen geen vleigtuigen landen, en slechts enkele vliegtuigen mogen vertrekken.Ik houd dan ook mijn hart vast of we morgen uberhaupt Europa zullen kunnen verlaten. Het heeft me aardig veel inbeeldingsvermogen gekost om me in te stellen op 30 graden en een sun-burned kerst, en jullie kunnen je dan denk ik ook wel voorstellen dat vast zitten op het vliegveld niet in dat plaatjepast. Duimen jullie met ons mee?

Voor nu wil ik jullie in ieder geval een hele fijne kerst en eengelukkig en gezondnieuwjaar toewensen. Ik zal jullie via deze site op de hoogte proberen te houden, en dan zien we elkaar weer in het nieuwe jaar!

Een dikke knuffel, Floor (en ouders)

p.s. Foto's zal ik vanaf nu niet meer op deze site zetten, omdat daar helaas geen ruimte meer voor is. Mochten jullie toch wat kiekjes willen zien, dan zal ik die op facebook zetten.

The bitch is back

Hey trouwe lezers!

Voor sommigen van jullie zal het een verrassing zijn dat hier nu weer een nieuw verhaal verschijnt, maar degenen die het niet verrast weten dat dit verhaal vanuit Colombia komt. True! The bitch is back in Colombia.

Nadat Anderson in maart de sneeuwstormen in Nederland is komen weerstaan, ben ik afgelopen zondag 23 mei weer ver na het zuiden afgezakt (Maastricht is me nog niet zuidelijk genoeg) om hier de enorme regenbuien van de Colombiaanse winter (of correct gezegd het regenseizoen..want winter bestaat hier niet) te weerstaan. Ik zit nu wel met enige jaloezie terug te denken aan de zon die ik in mijn laatste dagen Nederland heb mogen aanschouwen, en die jullie nu nog steeds dagelijks rood verbrande hoofdjes bezorgd. Het is hier koud, het is hier nat...maar het blijft Colombia, en dat is heerlijk!

Zoals ik al zei ben ik zondag vertrokken vanuit Nederland. Om 4.15 uur klopte mijn lieftallige mammie op de groene deur van mijn slaapkamer omdat het tijd was om op te staan. 20 Minuten later zaten we al in de auto op weg naar Dusseldorf waar om 7.50 mijn vliegtuig vertrok. Uiteindelijk na een tocht van 14:55 uur (afgerond dus 15 uur) kwam ik aan in Colombia. Na wat zwoele blikken van de douane (´wat is je adres?´, ´weet ik niet, ik slaap bij mijn vriend´, ´AUW! dat doet pijn aan mijn hart´), het bij elkaar zoeken van mijn bagage en het wisselen van mijn euros en dollars liep ik vol verwachting naar buiten. Buiten stonden allemaal mensen te schreeuwen, met spandoeken en ballonnen! Echt heel lief allemaal. Maar niet voor mij :(

Anderson kon ik niet vinden, dus liep ik een beetje verdwaalt tussen alle joelende mensen door. Tot er een eens iemand aan mn broekspijp trok. Daar stond het nichtje van Anderson met twee ballonnen in de vorm van bloemen ´Flores para una Flor´ (Bloemen voor een bloem/Floor) zei ze er bij, en ze nam me mee. Ergens verderop stopte ze in eens en zei niks meer. Ik vroeg haar nog: ´en wat nu? En is Anderson er ook?´ maar veel reacite kreeg ik niet. TotAnderson enzijn zus Carolina (a.k.a. Caro) in eens achter een politie agent vandaan kwamen springen :)

Wat gegeten (ijsje..had het warm) en naar huis gegaan omdat hetvoor mijn gevoel ondertussen al 2 uur´s nachts was(19.00 uurin Colombia).

Goed geslapen en de volgende ochtend alweer om 6 uur op om naar despaans school te vertrekken. Anderson aan het werk, ik aan de studie. Ik zit nu in een klasje met 4 jongens. Aardig, maar(zonder een veer in mn eigen r**t te steken) naar mijn mening tochwelmet een laer nivo spaans dan ik. Het probleem is alleen dat ik niet naar een klas hoger mag omdat ik gaten in mijn grammatica heb. Ze leren de grammatica hier in een andere volgorde aandan ik het in Ecuador heb geleerd. Hierdoor weet ik al meer grammatica dan hun, maar dit onderwerp nog niet.Ik mag pas naar de gevorderden als ik dit onderwerp beheers. dusss...ik blijf die jongens in mijn hoofd nog steeds stiekem corrigeren. De tweede helft van de ochtend heb ik spreek les, en omdat ik in een lagere klas zit dan Anderson had verwacht, is hij nu tegen per ongeluk toch mijn leraar. OEPS!

Gistermiddag voelde ik me niet zo goed door de jetlag, de lange reis, enhet andere eten. Buikpijn en kon mijn ogen echt niet open houden. Ben dus na mijn lessen meteen naar huis gegaan. Ben onderweg nog in de verkeerde transmillenio gestapt (bus) waardoor ik aan de anderekant van de stad uit kwam. Toen ik eindelijk wel bij het nordelijke eindstation was dacht ik de weg nog af e snijden door een tussendoor weggetje te nemen, maar dit bleek niet te kunnen, dus daar liep ik, door iedereen aangestaard omdat het een redelijk arme wijk is waar ze dus al helemaal geen lange blond/rode meiden zien.

Thuis wat op bed gelegen, de moeder van Anderson opnieuw ontmoet, haar geleerd hoe je bloeddruk opneemt, en verteld dat het onzin was dat ze zoveel vitamine pillen neemt, verhalen over de familieproblemen aangehoord en toen Anderson thuis kwam was gegeten en film gaan kijken. Ik had in het vliegtuig namelijk een DVD gekregen van mijn buurman. Ik weet de naam van de film niet meer maar hij is met Sandra Bullock waarbij haar man overlijdt en hij de dag erna toch weer aan het ontbijt zit. De film was nagesynchroniseerd in het spaans (spaans uit spanje dus het was toch iets lastiger te verstaan) maar ik ben na 10 minuten al in slaap gevallen (had de film namelijk toch al gezien hahaha).

Anderson vond de film blijkbaar niet leuk, dus na 45 minuten was hij er ook klaar mee en zijn we gaan slapen.

Vandaag weer les gehad en nu in de school aan het wachten tot die rotregen eens stopt. Beetje huiswerk aan het maken over de situatie in Colombia die is ontstaan door het drugstransport. Interessant. Ik snap nu ook meer over hoe alle corruptie van de politiek (en daarmee de politie) hier is ontstaan, hoe het ook in stand gehouden word, wat Tanja in de F.A.R.C. doet en waarom drugs daar bij betrokken zijn. Wees allen gerust: deze Hollandse meid wil hier allemaal helemaal niks mee temaken hebben.

Ik word hier af en toe weg geroepen omdat Anderson het vrouwelijk personeel van de school aan het terroriseren is en ik hem dan weer tot bedaren moet brengen (of mensen uit de kast moet bevrijden, of soms heel onschuldig iets moet pakken dat voor hun te hoog ligt..mijn nieuwe naam is dan ook 'de trap' ).

Zo... dat leken mij wel weer meer dan genoeg woorden voor slechts 2 dagen. Iedereen bedankt namens A. voor alle groetjes. Mam, bedankt namens iedereen voor de kadotjes. Allemaal ook de groetjes terug en natuurlijk ook van mij. Ik ga weer even verder met mijn huiswerk (tis maar wat je doet in je zomervakantie).

Besitos, Floor

p.s. @familie Waalkens: ik ben er met het familie weekend gewoon bij. Die vrijdag kom ik terug in Nederland.

Het eind...

Potverdorie! Om nou te zeggen dat mijn verhalen heel actueel zijn is een beetje te veel van het goeie, maar een laatste verslag hebben jullie nog wel van me tegoed. Mijn laatste weken in Colombia zijn namelijk nog niet in schrift terug te vinden, en ook de foto's ontbreken nog. Helaas kan ik jullie hierbij wel alvast melden dat de foto's ook niet op deze site komen te staan, simpel omdat dat niet meer past! IK HEB ALLE PLEK VOOR FOTO'S AL VOL GEMAAKT!!!

Jammer, want ik heb zeker nog een aantal mooie foto's gemaakt in die laatste weken die ik jullie eigenlijk echt niet wil onthouden. We zeggen maar 'Leer ermee leven!'.

Zoals ik jullie al had verteld aan het eind van mijn vorige verhaal, zou ik een lang weekend naar de pacifische kust gaan, met Anderson. Zo gezegd zo gedaan. Vrijdagmiddag vertrokken, wederom een lange busreis, maar die leek deze keer toch een stuk korter aangezien ik mijn eigen kussen/matrasje had en anderson ook zo geweldig was geweest om een warm dekentje mee te nemen. Vanaf Cali een klein busje gepakt naar Buenaventura. Dit zijn beiden grote steden. Cali is 1 van de grootste steden van Colombia en kwam, zo snel ik het even gespots heb, op mij vrij europees over. Georganiseerd, de bouwstijl, een rivier waar ongeveer alles omheen is gebouwd, en weer, zoals in elke grote stad van Colombia, OVERAL grote winkelcentra. Buenaventura daarintegen is een havenstad waar 70-80% van de im-/export van Colombia plaats vindt. En ja...ook de bananen, koffie en het magisch werkende, verbluffende, witte ‘melkpoeder' wordt vanuit hier verscheept. Logisch dus dat deze stad over het algemeen niet als veilig wordt bestempeld. Ook hier kwamen we weer veel politie tegen (wat ik toch ondertussen wel gewent was in dit land) maar toch hing hier een andere sfeer. Het is een zwarte stad (nee, niet alle gebouwen zijn zwart, maar veel van haar inwoners wel) en Anderson en ik werden aangestaard alsof we filmsterren waren. Nou had ik ook (niet heel tactisch) voor de gelegenheid, en tegen de warmte, 1 van mijn laatst aangekochtte jurkjes aangetrokken. Mijn witte melkfles stelten en ondertussen flink blond gekleurde lokken, naast een latino liliputter die met zijn postuur en huidskleur ook wel op wilde vallen tussen alle negritos...een plaatje.
Dus maar gezorgt dat me snel en veilig bij de haven kwamen om vervolgens in een totaal onveilig, overbevolkt motorbootje, klapperend op de golven naar Pianguita gevaren. Al vrij snel na vertrek van het bootje voelde ik het handje van Anderson naar mijn hand grijpen. Een beetje ontdaan van dit gebeuren keek ik in zijn benauwd kijkende gezicht en vroeg wat daar de bedoeling van was...

Meneer is bang voor de zee!!

‘Lekker is dat', antwoordde ik hem (wel in het spaans natuurlijk), ‘wordt er dan nog wel gezwommen tijdens dit tripje?'. ‘Jawel', zei hij, en dat heb ik geweten. JEEEEZ...we hebben zo ongeveer 2 hele dagen in het heerlijke water gelegen om vervolgens steeds als verschrimpelde garnaaltjes er weer uit te komen. Heerlijk! Correctie: kreeftjes moet ik zeggen. We hadden ons namelijk wel ingesmeerd met waterresistante 24-hours zonnebrand, maar factortje 20 was duidelijk niet opgewassen tegen de sterke warmtestralen van de equatoriaanse zonnestralen. Ik kan u zeggen: auw, dat doet pijn!

Even terug in het verhaal. Na aankomst met het bootje werden ons meteen allerlei lingen aangeboden. Alle hostels konden we makkelijk afslaan aangezien we ons eigen quacue/cuaque tentje bij ons hadden. Dat is zo'n hippen die je uit de zak haalt..in de lucht gooit, en die dan van zelf uitvouwt! Supppperrrr handig. We hebben ons mee laten voeren met de langste neger die we er konden vinden, en die liet ons de verschillende opties zien: een plaatjes 1. Ongeveer onder de zonnekap van het kookhutje wat zij restaurant noemden; 2. Onder een zonnekap van Aguila, 1 van de 3 nationale biermerken; 3. Een plekje praktisch op het strand, met direct uitzicht op de zee; 4. Nog verder kijken.

Zoals jullie wel begrijpen kozen wij direct voor optie 3. Tenminste..ik..Anderson was namelijk bang dat het mij te romantisch zou zijn en hij wilde niet dat ik er verkeerde dingen van ging denken. Boeiend!

Na een rondleiding langs onze toillet en douche (bij een ouder stel thuis die net als in films lekker de hele dag op de veranda zitten te slapen/kijken wie er langs komen). Toen ik opmerkte dat ze een hagedisje in de douche hadden zitten zeiden zij: oooh ja...huisschoonmakertjes, daar zit er nog 1, en daar, en daar, en daar, en...daar,daar,daar,daar......Heel het huis vol hagedisjes! Blijken een goed tegen te zijn. Dat er een aangename sfeer in het huis is.

Vervolgens lekker vis gaan eten omdat ze hier WEL weten hoe ze het moeten bereiden. En al wisten ze dat niet, We hadden honger!! We hadden namelijk al 24 uur haast niks meer gegeten. En heerlijk was het...
Overal klonk salsa muziek, 's avonds een biertje, en naar bed. 's Nachts er nog 4 keer uit geweest om naar de wc te gaan maar helaas had ons veranda-stel het hek dicht gedaan dus heb ik die nacht meerdere keren de plantjes water gegeven.

Wat trouwens ook heel bizar is, is dat het daar aan de kust omtzettend groen is! Tot op het water zie je echt de mooiste felle groenkleuren. Dat bestaat in Nederland dus echt niet, met die verdorde stro halmen in de duinen.

De volgen dag dus de hele dag gezwommen (na het vis met rijst ontbijt) en 's avonds een wandeling gemaakt naar het plaatsje ernaast. Veel afval tegen gekomen op het strand, veel honden, wat kinderen die op geld vroegen, veel foto's gemaakt, cocos taartjes gegeten, verhalen verzonnen, slang gered (die vervolgens door de strandwacht dood werd geknuppeld), mijn barbie-pen aan een meisje gegeven, gezien hoe zij en haar vriendinnetje hier vervolgens ruzie over kregen (‘zij krijgt altijd dingen en ik nooit'), naar water snakkend water gekocht, gedanst in de dorpsstraat met blote voeten in het zand, gevlucht voor de ruziënde meisjes, witte paarden gezien op het strand, er achter gekomen dat al deze witte paarden ziek waren, en vervolgens nog meer foto's makende bij zonsondergang terug gelopen. En dat was MOOI!! Serieus waar WAUW!
Bij terug komst een Coco Loco cocktail gedronken uit een verse cocosnoot (LEKKER), de noot opengebroken om vervolgens de lekkerste cocosnoot ooit op te eten. Vervolgens op nieuw op zoek naar de winkelwagen waar we deze goddelijkheid hadden gekocht, niet gevonden, dan toch maar voor een biertje gekozen, en nog een...en toen was het wel weer gedaan met mijn dagdeel waarbij mijn ogen geopend zijn.
De volgende dag....hmmmmm...volgens mij heb ik nu 2 dagen samen gevoegd. We zijn hier namelijk toch echt een 2^e dag in het water te vinden geweest. Nouja...het klinkt allemaal nog leuk, dus de boodschap is duidelijk. Op maandag ochtend opgehaald bij de camping plaats aangezien ons bootje (inclusief alle andere passagiers) op ons stond te wachten. Op dat moment moest het tentje nog ingepakt worden. En, zoals waarschijnlijk velen van jullie wel weten, zo makkelijk als het tentje op te zetten is (zie eerdere beschrijving), zo moeilijk is het om het vervolgens weer in de tas de proppen.

Zoals jullie begrijpen heeft dat bootje EVEN op ons moeten wachten. (Je ziet het al...Diva-gedrag. Het leven van een filmster went snel ;) )

Met onze ‘don't worry be happy'-houding die we ons ondertussen ook al eigen hadden weten te maken, met behulp van het bootje, wat bussen, een maaltijd, en velen uren dinsdag laat in de middag weer aangekomen. Mijn schooltje die dag gemist i.v.m. vertraging.

Nu een verhaaltje die niet voor ieders oren is, Andersons doel om het vooral niet romantisch te maken is finaal de mist in gegaan. Met die omgeving is dat nou natuurlijk zo wie zo al moeilijk, maar zijn eerdere subtiele verklaringen van ‘ja..je bent echt wel leuk', hebben er daar voor gezorgt dat mijn plan om niet verliefd te worden in Colombia, ook met grote letters op mijn buik konden worden geschreven.

WAT EEN DRAMA, WAT EEN SOAP! (speciaal voor Ingrid ;) )

Voor sommigen van jullie is dat waarschijnlijk een ‘DUUUH, dat wisten wij allang', voor anderen én voor mij kwam dit toch echt als een verrassing.

Nouja, terug naar mijn reis. Die week mn laatste week gehad (volgens mij wel). Vrijdags nog met Ida een presentatie gegeven, totaal in het spaans, over Nederland, Maastricht, university Maastricht en, met klap op de vuurpijl, Sinterklaas. Na mijn uiterst duidelijke uitleg over hoe Sinterklaas toch met zijn paard op het dak komt, waarom zwarte pieten zwart zijn (door de schoorsteen) en waarom nederlanders zo lang zijn (nederland ligt onder zeeniveau, nederlanders hebben ook zuustof nodig, dus moeten ze wel lang zijn om met hun hoofd boven water te blijven). Met deze afsluitende presentatie een voldoende gekregen van mijn begeleiders in Colombia, en dit vervolgens met hun gevierd in een restaurant. Mijn laatste ajiaco (colombiaanse soep) verorberd.
Mijn plan was om die avond nog te vertrekken naar de noord-kust maar aangezien we er niemand was om met mij mee te gaan heb ik besloten om met Ida en Cheryl mee te gaan naar Salento, Cocóna en Medellin en dan eventueel zelf nog heel snel langs de noordkust te hoppen. Jammer genoeg hadden Cheryl en Ida nog meer tijd in Colombia te spenderen waardoor zij nog niet direct hoefden te vertrekken. Zaterdag avond, terwijl ik met Anderson in het winkelcentrum een biertje zat te drinken, besloten zij om de volgende dag naar Salento te vertrekken. Met spoed mijn spullen gepakt, die bij Anderson gedropt zodat ik niet meer mijn kamer hoefde te huren, bij anderson mijn tas voor het reizen ingepakt (waarbij meteen heel zijn huis overhoop lag..oops), en de volgende dag inderdaad vroeg vertrokken. Salento is een coloniaal plaatsje en Cocóna ligt er dichtbij, dit is een park met de hoogste palmbomen die er bestaan (60 meter). De palmbomen zijn nationale bomen van Colombia en het park wordt het groene hart van Colombia genoemd, omdat het er inderdaad erg groen is (fel groen). Door het park opnieuw een paardrit gemaakt, deze keer van 4 uur, met een gids die ons alle drie liefdesverklaringen aan het geven was.
Na Salento en Cocóna naar Medellin gegaan, wat bekend staat om zijn mooie vrouwe. Veel mensen zeggen dat hier de mooiste vrouwen van de wereld rondlopen. Nou is dat niet echt een punt wat mij naar Medellin doet gaan, maar het moest uiteraard even gecheckt worden.

Conclusie: Niks van waar!

Wat is dit een lelijke stad. Heel veel verslaafden en hoertjes, viezigheid en kleffe warmte. Wat mij betreft niet echt een aanrader, hoewel heel veel mensen het mij dus wel hebben aangeraden. Na 2 dagen Medellin had ik het daar echt wel gezien en hadden Ida en Cheryl het plan om naar de noord-kust te vertrekken. Helaas kon ik niet meer mee omdat in 2 dagen mijn vliegtuig terug naar Nederland zou vertrekken. Ik ben dus naar Bogota vertrokken om nog een dagje extra met señor Anderson door de brengen. Zijn moeder wilde me nog leren ajiaco te bereiden, maar dat is er niet meer van gekomen, aangezien het ontzettend lang duurde voor ik mijn tas had ingepakt. Voor vertrek nog 1 keer op het vliegveld in mijn favoriete restaurant gegeten, en het was me weer gelukt om iets lekkerders te kiezen dan Anderson (as usual :P , je had zijn gezicht moeten zien).

Na een vlucht van 15 uur (wat snel, als je het vergelijkt met een reis van Bogota naar de noord-kust..van 12-18 uur), weinig slaap (mijn duitse buurman vond het heel interessant om mijn verhalen te horen en zei om 6 uur..hmm ik heb nog niet geslapen..nu begin ik toch wel moe te worden, grom..Dude, dat was ik al 5 uur geleden), en gemengde gevoelens (jammer om weg te gaan, fijn om iedereen in Nederland weer te zien), ben ik bij aankomst in Düsseldorf zeer warm ontvangen door mijn ouders en zus.

En nu..ik ben nu ondertussen al 5 weken en 5 dagen terug. Na een weekje vakantie in Nederland ben ik begonnen met mijn co-schap chirurgie in Maastricht. Hard aanpoten, maar ik voel me wel eindelijk weer nuttig. Anderson spreek ik nog iedere dag via Skype (lang leve skype) en het plan is zelfs dat hij half februari-begin maart 3 weken langs komt (ik heb dan ook vakantie).

Ik vind het super fijn om iedereen nu weer om me heen te hebben en lekkere hollandse dingen te kunnen doen (fietsen, borrelen, snel boodschapjes doen, koken, zelf verantwoordelijk zijn, eten met vriendinnen) en eten (andijvistamp, zuurkool, pasta rooie saus, pasta creme freche, borrelnootjes, toastjes, rode wijn, nederlandse chocomel, snoepjes, spruitjes, .......).

Ik mis ook wel wat dingen. Zelfs simpele dingen als spaans praten, salsa dansen en uiteraard het weer.

Hetgeen wat ik tot nu toe geleerd heb van mijn reis is dat ik toch eigenlijk meer van Nederland hou dan ik dacht, en dat de hollandse gewoontes er bij mij echt ingesleten zitten.

Ik wil jullie allemaal een hele fijne Kerst wensen, en hoop dat ook jullie er, net als ik, een mooi jaar van gaan proberen te maken in 2010.

And she lived happily ever after...

Gedicht voor dierbare familie en vrienden

Dit gedicht heb ik gister geschreven en vandaag in het spaans vertaald. Ik vind het leuk om het in het spaans op deze site te zetten als aandenken voor mezelf. Als je wilt weten wat het betekend: good luck finding out ;)

p.s. in het Nederlands rijmt het wel.

Unacomida
Para disminuir tu hambre
Para disminuir mideseo
Para decirte que te amo.

Yo me muestro al desnudo
Cuando escojo el sabor
Que quiero compartir contigo
Porque confio en ti

No palabras
Pero una combinación de ingredientes
Que juntos significan mas
que un'te quiero'.

Espero el momento
Si te da hambre
Y puedo dejarte saborear
Lo que queria decirte hace mucho tiempo

29-10-2009 Floor Verhoeckx,Chía - Colombia

'Long time not spoken' zeggen ze wel eens.

Beste kijkbuis-vrienden,

Hier ben ik dan weer, in mijn vrije uurtje tussen de lessen probeer ik even snel een verhaal in elkaar te zetten om jullie weer op de hoogte te brengen.

Let op! Dit verhaal is op verschillende momenten getypt. Het eerste en het laatste stuk zijn zo ongeveer een maand na elkaar getypt.

Op het moment dat ik mijn vorige verhaal op internet plantte had ik namelijk al stiekem meer dingen ondernomen. Het weekend ervoor ben ik namelijk wezen kamperen! Heeeeerlijk. Aangezien dit bij mij het ultieme vakantie-gevoel oproept en ik dit jaar nog geen seconde in een tent had doorgebracht, was ik hier echt aan toe.
Na een stevige avond stappen hadden we omhalf 12uur bij de supermarkt afgesproken om boodschappen te doen (reken altijd ongeveer 2 uur tussen opstaan en tijd van afspraak, het reizen blijft hier namelijk 1 van de meest tijdrovende dagelijkse bezigheden). Toen mijn wekker ging zag ik dat ik een aantal smsjes had dat we er al om 11 uur moesten zijn aangezien de bus eerder ging dan we dachten. Racen, racen...Ida en Anderson waren er over eens dat Patsy wat hulp nodig had bij het shoppen aangezien we anders het hele weekend moesten leven van drank, zonder verder vast voedsel.
Toen ik in de supermarkt aan kwam bleek deze gedachte niet geheel ongegrond te zijn ;)

De zaterdag en zondag in Neusa (spreek uit als nee-OE-sa) doorgebracht, lekker bij het kampvuur, gesocialised met een groep colombianen daar, zondag de hele dag in bed gelegen. Wakker worden met een schitterend uitzicht over een meer. Met z'n 4en in een klein tentje gelegen, overdwars omdat het anders niet pastte. 2 kleinemannetjes, 2 grote meiden, dus zij aan de zijkant, wij in het midden.De opmerking van Patsy de volgende dag was wel mooi: 'I wonder why we didn't close the zipper of the tent if it's that cold in the night', Ida en ik 'Well Patsy, we wonder if you saw our legs outside the tent. WE JUST DON'T FIT IN!'
De mannen kwamen totaal gehavend thuis. Patsy met een blauw oog, Anderson met een dikke bult op zijn hoofd. Het verhaal was dat Ida en ik lagen te slapen in de tent toen er 3 grote sterke mannen ons lastig kwamen vallen.Patsy de Dappere en superheld Anderson hebben de ons beschermt en in een korte maar hevige strijd de mannen buiten de tent weten te houden.
Het echte verhaal was dat Patsy dronken was en toen gevallen is --> blauw oog. Anderson was hout aan het zoeken en wilde een paal door midden trappen. Met een aanloop sprong hij op de paal die vervolgens met een vaart opsprong en tegen zijn hoofd kwam ---> Bult. Later stootte hij nog een paar keer zijn hoofd. Op zondag toen we net weg wilden gaan en de auto in aan het pakken waren zei hij 'ow..het doen geen pijn meer', waarna Patsy de autoklep dincht wilde doen wat niet lukte. Na 3 keer met veel kracht dat ding te hebben geprobeert dicht te gooien (' why is thismailto:%5E@#$%@ thing not closing') begonAnderson tekermen 'Patsy...stop dat. Ik sta onder de klep!'-->grotere bult.

De week na Neusa had ik veel rare lessen. 1 ging over een stel dat wilde trouwen,over waar ze vooraf aan moesten denken. De lerares wist hetzover te krijgendat ze op een gegeven moment zei 'het is belangrijk om te bedenken waar je de kerstdagen gaat doorbrengen. Bijzijn ouders, haar ouders of gewoon met zijn2en. Het is belangrijk om ditvooraf met je dokter te bespreken.' WAT!! Ga lekker naar je huisarts om je kerstdagen te plannen! Pffffff...
De les erna zei de arts dat we gingen relaxen. Hij vroeg ons de ogen te sluiten wat een geschenk uit de hemel was omdat ik ze toch al niet open kon houden. Hij begon een situatie te omschrijven over 'stel je voor dat je zwanger bent, je bent gelukkig met je perfecte partner. Alles is goed...blablabla'. Hij zette er zweef muziek bij aan, en de 2e bizare les was geboren.
Serieus...ik snap niet wat dit allemaal met geneeskunde te maken heeft maar ik weet wel dat ik hier geen top-chirurg van wordt ;)

Dat weekend in Bogota gebleven, huisfeestje gehad, meer niet.
Die week weer naar de film geweest (heb ondertussen mijn record van 'meeste bios-bezoeken in een korte tijd' verbroken). Tot nu toe heb ik in Colombia 'La cruda verdad', 'Final destination' (wat een slechte film) en'lluvia de hamburguesas' ('Cloudy with a chance of meatballs'..aanrader voor DD ;) ) gezien. Lekker hoor.

Afgelopen weekend ben ik met wat klasgenoten en Ida naar Melgar geweest. Dit is een warme plek waar enorme huizen staan. Dit zijn de weekend huisjes van de rijke lui hier. Tis echt niet normaal. Elk huis is echt gigantisch en een prive-zwembad is er standaard. Aangezien onze klasgenoten (en trouwens zo ongeveer iedereen hier op de universiteit) verwende rijkelui's kindjes zijn, was een (redelijk prijzig) weekendje daarheen niet weg te denken. Het was een lang weekend aangezien maandag een feestdag was (niemand die weet wat er gevierd wordt). ...

(...)(onderbreking van een maand)

...Het weekend hebben we feestend doorgebracht. Ik heb uitgevonden dat vodka met lychees (die rare vruchten, rood en prikkelig van buiten, wit en slijmerig van binnen, met een grote pit) ONTZETTEND lekker is. Ik ben dan ook zaterdag om 12 uur vertrokken van de white-party die we hadden, om vlug mijn bed in te duiken. Om 5 uur uit beroerdheid mn bed uit gegaan om buiten, op de zwembadrand, verder te slapen. Om na zonsopkomst me in het zwembad te laten zakken en tot 2 uur 's middags daar te wachten tot ik weer ‘hola' kon zeggen.

Bla bla bla...saaie schoolweken.

Weekend geslapen

Weer een week met weinig slapen veel onzinnige lessen.

Weekend gefeest ofzo...

Week

Weekend: Vrijdag fotoshoot gehad. Waren 2 jongens die iets met fotografie studeerden en mij graag als model wilden gebruiken. JEEEEZ wat is DAT moeilijk zeg. Ik had het weekend ervoor nog wel een Benelux next topmodel-dag gehouden op rtlgemist.nl, maar daar had ik duidelijk niks van geleerd. Lekker stijf in de lens staren, armpies gezellig als zakken rijst naast mn lichaam, lachen als een boerin met kiespijn, of een grijns alsof het colombiaanse eten me toch echt fataal was geworden. Ik ben heel benieuwd naar het resultaat. De jongens zeiden dat ze goed gelukt waren maar ik heb sterk het gevoel dat hier weer sprake is van de colombiaanse vriendelijkheid.

Zaterdag zijn we, op aanraden van de lonely planet, met zijn 6-en (ondertussen ook onder gezeldschap van de maastrichtse Ralph Kurtsjens..of hoe je die naam ook mag spellen,hij gaat deze co-schap na Jopje in Ecuador doen maar is hier eerst Spaans aan het leren) naar het cloud forest Parque National Chicaque gegaan. Echt indrukwekkend! Dit is wel het mooiste wat ik tot nu toe heb gezien in Colombia. Helemaal naar beneden gelopen naar een hostel waar we wilden overnachten, tot er een aantal zeiden dat ze hier geen rekening mee hadden gehouden. Omdat we toch weer omhoog moesten om Cheryl terug te brengen (zij had de volgende dag een toelatings examen om hier geneeskunde te gaan studeren), hebben we besloten allemaal naar huis te gaan. Weer met een paard naar boven (omdat we op de heenweg genoeg mensen tegen kwamen die de andere kant op gingen en een aardig doodse blik in hun ogen hadden). Wat een bitchen waar die paarden trouwens. Waren elkaar constant aan het bijten, 1tje heeft mij nog tegen mijn been gekickt (zonder schade uiteraard, want ik ben een bikkel). Met zijn allen naar Andersons huis gegaan, en met zijn 6en in zijn bed gekropen. Andersons moeder bood aan dat er 2 mensen bij haar in haar 1 persoons bedje mochten komen liggen omdat dat comfortabeler zou zijn hahaha. Ik sliep al toen de anderen weg gingen, dus toen ik de volgende dag met hem zat te ontbijten was zijn moeder flink verrast. Niet om mij te zijn, maar dat de anderen er niet waren hahahah. Wat een top-vrouw.

'waar zijn de anderen?'
'2 liggen in jouw bed en de anderen zijn al naar huis gegaan mam'
'ow...'

Zondag de colombiaanse film Amor o morir gezien. Even gehuilt op het eind en naar huis gegaan.

Deze week een presentatie gegeven IN HET SPAANS (!!) en dat ging goed. Heel blij mee.
Verder de kinderen op het schooltje les gegeven over handen wassen en me nog meer verveeld in de consulten. Veel moeten wachten op patiënten en in de tussentijd dus maar zitten msnen (hoi Jos), een gedicht geschreven, plannen gemaakt voor dit weekend, smsjes gestuurd, tekeningetjes gemaakt, foto's gekeken. Je weet wel...verveling.

Dit weekend wilde ik graag reizen. Zaterdag is het Halloween, wat hier grootst wordt gevierd (krijg al zegen 1.5 maanden constant de vraag naar mn hoofd geslingerd als wat ik verkleed ga...varkentje is toch wel mijn favoriet). MAAR omdat maandag alweer een vrije dag is heb ik besloten dat varkentje toch maar tot carnaval in de kast moet blijven en ik op zoek ga naar meer Colombia. Omdat de rest wel allemaal halloween gaat vieren ga ik alleen samen met Anderson (oh jee oh jee..wat een romantisch gedoe). Morgen avond vertrekken we met de avondbus naar Cali om daar bij zijn tante langs te gaan en vervolgens door te gaan naar Las playas pasificas (westkust). Daar slaan we weer lekker ons tentje op en het plan is maandag avond weer in Bogotá te zijn. Ik heb er veel zin in omdat ik eindelijk weer wat meer van het land zie en het er heel anders is dan hier (armer, haast geen blanken, veel vis eten, WARM!).

Volgende weer ga ik dan waarschijnlijk de Caribische kust opzoeken (lees: BOUNTY STRANDEN!!!) en dan kom ik over 2 weekjes alweer terug. Ik heb er zin in om deze weekjes nog hier lekker bezig te zijn, maar als ik eerlijk ben, ben ik deze week toch wel erg veel dingen van Nederland gaan missen. M'n fiets, het vrije leven, dat alles dichtbij is, het eten, het normale ritme (voldoende slaap), ik zou echt een moord doen voor een menutje in de Fallstaf/falstaff..hoe je het ook mag schrijven, who cares? EN, niet te vergeten, heb ik ook heeeel veel zin om jullie weer te zien. DD, ik zit er zwaar aan te denken om meteen mijn dag na aankomst met jullie mee te gaan naar de Backstreet Boys. Een betere manier van reïntergratie is er volgens mij niet.

Mijn plan is om zo ook even weer mijn foto-collectie op mijn site te planten maar sja...plannen...die heb ik wel vaker.

Lieve lieve mensen. Geniet van jullie laatste 2 Floor-loze weekjes, daarna moeten jullie het weer een tijd met mij doen. Allemaal een aai over de bol, en NOS VEMOS!

Chao mis amores,

Floortje